Fjölnir - 01.01.1837, Blaðsíða 4

4
7.
Sá eg Torfa —
trig-gð-reímlann vin,
hraustann, hreínskjilinn
og hjartapruðann —
lífi Ijúka,
og lagðann vera
ættjörðu fjær,
cr liann unni mest.
8.
Átti jeg cptir
enn í heími
úngann og fagrann
ættar hlóma;
vel inundi kjæta,
vel mundi hæta,
laufgrænn livistur
lágann runna.
9.
jiað man eg indi
öðru meíra,
er við Skapta
skjilníng þreíttum,
eður á vænum
vinafundi
góða, gjeðspakur,
á gleði jók.
10.
Sá eg þig, frændi!
fræði stunda,
og að sæluni
sanni leíta;
þegar röðnll
á rósir skjein,
og hlá-dögg heíð
á hlömi sofanda.
11.
Er þú á hæsta
hugðir spekji,
og hátt og djúpt
liuga sendir.
Of eru mirk
manna sonuin,
þeíni er hátt higgja,
in hclgu rök.
12.
Braon þjer í hrjósti,
hjó þjer í amla,
ást á ættjörðu,
ást á sannleika.
So varstu húiun
til hardaga
áþján við
og illa ligi.
13.
Nú erlu lagður
lágt í moldu,
og liið brennheíta
hrjóstið kalt.
Vonar stjarna
vandamaniia
hvarf í dauða-djúp —
enn drottinn ræður.
J. H.