Fjölnir - 01.01.1837, Blaðsíða 14

14
tvennt til um þessa greín: annaðhvurt að húu snertir
ekkji stafregluþáttinn í Fjölni, ellegar að þessi “géd-
þeckni” þíðir: sannfæríngu, og þá er greínin ekkji sönn.
^ví eptir hvurju eíga menii að fara í því er til vísinda
kjemur, öðru enu saiiiifæríngu sinni, þar sem hún er
til — eíns og við höfum gjert í stafsetníngar-reglunum?
Og þessi ástæða (sem á að vera), að “máiid ockar hafi
verið hökmál núna upp í margar aldir” — er eíngjin
ástæða, þegar að er gáð. 3>ví ef að stafsetm'ugjin á
þessn “bökmáli” er vitlaus á annað borð, stoðar hana
lítið, þó liún sje gömul, neraa hvað likjindi eru til, að
lausnar-tími hennar fari þá heldur að nálgast. “Ef”
stafreglumaður “ætlast til ad adrir menn fylgi reglunum
“hans, má hann ecki láta sér þad nægja ad lesturinn
“verdi glöggur, heldur verdur hann ásamt svo um ad
“búa, ad liægt og fyrirslöduiaust verdi ad skrifa eptir.”
3>að hætir stafreglumanni, eíns og hvurjum öðrum, að
ieíta first sannleikans og þess sem rjett er; þá er hitt
vant að koma sjálfkrafa á eptir — og þó það brigðist,
irði samt sem áður sannleíkurinn að sitja í firirrúmi.
Stafreglumaður “verdur ad varast ad verda ofsmásinugull
“i sundurgreiníngum hljódanna”! Hvað er það, “ad verda
o fsmásmugull i sundurgrciníngum hljódanna”? Er það
sama eíns og: að gjera mun þeírra hljóða, sein munur
er á? 5að gjetur ekkji verið,' first að þessi orð eru
eptir Kask. Jessvegna lilítur þíðingjin að vera: að
gjera mun þeírra hljóða, sem ekkji er munur á, þ. e.
að gjera tvö hljóð úr eínu — og hvar í stafsetníngar þætt-
inum hefir okkur viljað það til? “Jar sem hljódmunurinn
“er smædstur, þar er hættast vid ad öllum sýnist ecki
einuveg”. Enn þó það? Stafreglumaður á ekkji gott með
að heíra, livurnig öðrum heírist •— því síður öllum; þess-
vegna veröur honum bezt að fara eptir sinni heírn. “Jar
sem hljódmunu.'inn er smædstur”, þar má stafsetningar-
maður, “eiiina síst vidbúast, ad öllum heyrist eins og