Fjölnir - 01.01.1847, Qupperneq 31

31
að brjótast fram úr tilskrifinu, J)ví [)a5 má scgja uin niig:
”l)etur rita krummaklær”, o. s. frv., eins og kveöið var á
Bægisá einhvern tíma. 5jer munub hafa heyrt, að faðir
rninn er nú dáinn , og að jeg hef tekið við búinu eptir
hann. 3?að gengur svona og svona; árferðið er svo hágt,
að jeg hcf iítið getað að hafzt, sem framtak sje í, og veit
ekki, að kalla má, enn sem komið er, hvort að jeg fyrir
nokkurn hlut megi teljast dugandi bómla-efni. Hann bróðir
minn, sem guð tók, var í öllu mjer freinri, og hefði hann
lifað, þori jeg að segja Knappstaðir hefðu bráðum orðið
bezta jörðin í þessari sveit; en nú ætla jeg hún muni
níðast, eins og aðrar fleiri. En því ætli jeg sje að minnast
á missinn, fyrst hann verður ekki hætíur; mjer datt hann
sona í hug, hann Sigurður heitinn, út úr því, sem jeg
ætlaði að fara að segja yður frá. 3>jer niunið eptir Hreið-
arshól. I ungdæini mínu fórum við bræöur einu sinni að
grafa í hann. Fólkinu á bænum var ekki um það, og
faðir minn taldi okkur af því, en bannaði það samt ekki
með öllu, því hann var enginn hjátrúarmafur; en vildi
heldur láta okkur vinna fyrir gýg, enn vekja okkur grun
um, að hann væri hræddur um , að reiöi haugbúans yrði
okkur að grandi. Við fórum þá að grafa, og gekk það
slysalaust fyrsta daginn. Um kvöldið töluðum við bræður
um, að nú mundi haughúi birtast okkur í draumi um
nóttina, og líklega hóta okkur reiði sinni. Ekkert varð
samt af því. J>egar við vöknuðum um morguninn, hafði
okkur ekkert dreymt, og fórum við til verks okkar, eins
og fyrra daginn. En þegar leið að dagmálum, kom
maður ríðandi, og þekktum við bráðum, að það var prest-
urinn. Hann heilsaði okkur vinsamlega, og sagðist vera
kominn að finna okkur. Við hættum þá að grafa, og
settustum við allir niður, sunnan undir hólnum. ”Jeg vissi
jeg mundi hitta ykkur að þessu verki” sagði presturinn
”og er nú kominn til þess að biðja ykkur að hætta því;
ætli þið munið Iáta þaö að orðum mínum?” Sigurður varð