Fjölnir - 01.01.1847, Qupperneq 46

40
Stúlkan lofafii aö vera henni hlýöin; og (tegar María mcv
var komin af staö, fór hún aö skoða hústaöi himnaríkis,
og lauk upp einum á dag, [mngað til tólf voru búnir.
í hverjum sal sat einn postuli, og [)ar var svo mikill
Ijómi, aö hún haföi ekki á æfi sinni sjeð slíka dýrö og
prýöi, svo hún var frá sjer numin af gleði, og englarnir
voru allt af hjá henni og samfögnuðu henni. jNú voru
ekki eptir nema þrettándu dyrnar, sem henni voru hann-
aðar, og langaöi hana ógn til að vita, hvaö þar væri inni
fyrir, og sagöi viö englana: ”Jcg ætla ekki að ljúka þeini
upp til fulls, en opna ofur lítiö, svo við getum horft inn
um rifuna”. ”Æ nei” sögðu englarnir ”það væri rangt;
María mey hefur harinað þaö, og þaö getur oröið þjer
til óláns”. ]?á þagnaöi hún, en löngunin og forvitnin
þögnuöu ekki; og einu sinni, þegar englarnir voru ekki
viö, hugsaöi hún meö sjer : ”Nú er jcg alein og engiu
sjer til mín” og sótti lykiiinn og stakk honum í skráar.
gatið og sneri honum. jþá hrökk huröin upp og hún
sá heilaga þrenningu sitja þar í eldlegum ljóma og snerti
Ijómann að eins meö einum fingri, en fingurinn fjekk á
sig gullslit. varð hún dauðhrædd og skelldi aptur
huröinni og hljóp hurt. Hræðslan gat ekki farið af henni;
hvað sem hún geröi til, barðist i henni hjartaö og gat
ekki verið kyrrt, og gullið sat á íingrinum og fór ekki
af, hvernig sem hún þvoði hann.
Að fám dögum Iiðnum kom María mey heim aptur,
kallaöi á stúlkuna og sagði: ”Fáðu mjer aptur hiniins-
lyklana”. Um leiö og hún rjetti henni lyklakertiö, liorfði
Maria á liana og sagöi: ”hefurðu ekki lokiö upp þrettándu
dyrunum?” ”Nei” sagði hún. J>á lagði María höndina á
hrjóstið á henni og fann, hvernig hjartaö harðist, og sá,
að hún hafði brotiö lioöorðið og lokið upp dyrunum. |>á
sagöi hún aptur: ”Er það víst, að þú hafir ekki gert það?”
’Nci ’ sagöi stúlkan í annað sinn. 5á varð Maríu litið á
gullroðna fingurinn, sem komiö hafði viö himinljómann,