Ný félagsrit - 01.01.1853, Page 125

UM GODORD.
125
fekk sfban dottur annarshvors þeirra, því þá fyrst gatu
afkomendur lians meí) retti heitib konungar, þar sem
menn æ leiddu uppruna þess nafns frá þeim febgum, þd
a&rir hef&i haft eins mikib rí k i á&ur — en þetta vantar, því
mií)ur, aptan vií) kvæbií), sem annars er fullkomib ab öllu.
Frá Kon er þaí) sjálfsagt, ab þab átti ab segja ab kon-
úngar væri komnir, og þab er líka öldungis satt ab því
leiti sem rdtin í konúngr vafalaust er konr (rnabr,
hannkynsorbib til kona), einsog lofbúngr af lofbi*),
festst vib íbúa þeirra landa, sem enn heita Danmörk, annab-
hvort vegna þess ab þau voru hin sybstu, eba af einhverri
annari orsök, sem enn er oss eins dulin og ástæban til þess
ab Raumar heita Raumar o. s. frv. Meb þessu eina móti
geta menu skilib, hvernig á þ\í stendur ab Danir og Danmörk
í elztu sögum koma abeins fram einsog nokkurukonar á(rú-
uaðar þjób og átrúuabar land, ei beinlínis sem menuskir menn,
eba hvernig t. a. m. Sigurbr Fofnisbani í eldgömlum kvæbum
bæbi gat heitib húnskr og danskr, án þess ab f þvf væri
nokkur mútsögn. Er og dæmi þetta um Dani einn hinn Ijós-
asti vottur þess, hve mikib af fornri trú ætíb varb ab fylgja
hinu upprunalega nafni, er þab festist vib mennska menn og
lönd þeirra, því skáld hafa' síban æ talab mjög um „danska
svani‘* og margir án þess ab vita hvab þeir sögbu; f þeim
löndum, sem nú heita Danmörk heíir vfst aldrei verið eins
mikib, því síbur meira af svönum, enn í mörgum öbrura
löndum, en í óbulumNjarbar, hinni upprunalegu d a n m ö r k,
urbu mennsjálfsagt, ab ímynda ser nóg af svönum, ogþaban
kemur þab, sem svo fallega segir í Gobrúnarkvibu hinni fornu
um .,sali subræna ok svani danska.1, Heflr þettab og þvf
um líkt enn orbib efni til hins mesta misskilníngs, eins og
ætíb er vib að búast þar sem svo ástendur, ab fornrar söguþjóbar
uafn festist vib mennska menn, sem menn annars hafa sannar
sögur af, einsog t. a. m. DÖnum eptir Brávallabardagann.
') Lofbi merkir göfugan og ágætan mann feba unnusta?). og
mætti Ifka vcra álfaheiti = Ijúflíngr. pab er hannkyns-
orbib til lofn (Ijúf mær), einsog sjafni (unnusti) til sjöfn
(af rótinni sefi og sif), og gefbi til gefn, sú sem gefr