Ný félagsrit - 01.01.1853, Qupperneq 130

130
UM GODORD.
og datt þa& líka í hug, afc telja ætt sína til Jörmunreks
Sigurhar mágs o. s. frv. Jörmunrekr merkir a&eins
meginkonúngr og hefir sá, sem í fornkvæbunum er
nenfdur, aldrei verib til nema í sögum, því þab, sem
Amm. Marcellinus segir, er annabhvort misskilníngur úr
honum á því, sem Gotnar sögbu honum e&a þá (c. 370)
hefir rá&ií) yfir Gotnum, er ab norban hafa farib,
einhver konúngur meb því nafni, en ab öbru leiti allt
annar, enn hinn mikiu eldri Jörmunrekr í sögum, sem
þessi þú sjálfsagt eins og allir Gotna konúngar hefir
talib ætt sína til; en beri menn aptur saman þab, sem
Júrnandes og Saxo segja um Jörmunrek, vib Hambismál
og brotib eptir Braga skáld, þá sjá menn fljútt, ab þar er
allt hinn sami gobkonúngur, er svo var orblagbur fyrir
grimmd, ab „vargtre; vindköld“ stúbu æ vib bæ hans, og
væri nú mikil fásinna ab halda, ab Norbmenn, er svo
aflmikil og upprunaleg kvæbi ortu um allt þetta, hefbu
haft sögurnar ab sunnan, en ei miklu heldur Gotnar, sem
sjálfsagt er, flutt meb ser sögurnar og trúna ab norban,
þaban sem þeir sjálfir komu. Volsúngar, einkum Sigurbr
Fofnisbani, voru æ af fornmönnum álitnir einsog fyrir-
mynd alls konúngdúms og þeim vildu konúngar síban
helzt líkjast; atgjörfi þeirra og fegurb var miklu meira
enn mennskra manna og lysíngin á útliti þeirra er helzt
lík því, sem sagt er um ljúsálfa, en hugur þeirra og
andlegur styrkur var þú miklu meiri. Sigurbr var þá
barn ab aldri, er hann vo Fofni, „hinn aldna jötun“, sem
bar „ægishjálm um alda sonum“ og enginn mennskur mabur
hefbi þorab nærri ab koma; en vib Sigurb einan var
hann hræddur, því „úbornum skjúrr-a skeib“, og sú nátt-
úra fylgdi öllum Volsúngum síban Volsúngr gamli var
skorinn lifandi úr múfcurkvib; en Sigurbr túk þab gull á