Ný félagsrit - 01.01.1853, Síða 145

UM GODORD.
145
bl<5t var, sem ver höfum sagt, um sumarmálin, en haust-
bldtií) hefir líklega helzt verib helgab þór og Ulli. Sigur-
blótinu vildi Hallfrebr sízt afneita og er það merkilegt,
ab hann kallar O&in sjálfan rettu gofea-nafni í einni af
þeim fjórum snilldarvísum, er hann kvaö fyrir Ólafi Trygg-
vasyni um trú sína; en gobi gat allteins vel merkt bæöi
guö og hofgoöi eins og gyöja merkir hvorutveggja jafnt,
ásynja og hofgyöja, og segir Hallfreör svo:
Fyrr var hitt er harra
hliöskjálfar gat ek sjálfan,
skipt er á gumna giptu,
geöskjótan vel blóta:
höfnum, hölda reifnir,
lirafnblóts gofea nafni,
þess er ól viö lof lýöa
lóm í heiönum dómi.
Ver höfum nú taliö skyldur þær, er hofgoöar höföu
rne<5 tilliti til blóta og veizla, og munu menn hafa tekiö
í hug, hélt a'b væri hiö sama sem Asíumenn (II). Eins rángt
er þaí) og, sem Prof. Munoh heflr reynt til, aö gera mun á
Freys og Oöins trú, svo a% Freyr væri eiginiega gotneskur guí),
sem seinna heffii veriÖ tekinn upp í norræna trú. Siíkt trúar-
klastur finnst aldrei hjá upprunalegum þjóÖum og allra sízt
NorÖmönnum, en Freyr og vanir eru fullkomlega eins frum-
legir í norrænni trú og æsir sjálflr. þaÖ tjáir ei þó menn
flnni sjaldgæft norrænt orí) líka í gotnesku, aö halda undir
eins ao þaö sé upprunalegra þar enn í norrænu, þv< þaí) er
miklu Ifkiegra aÖ þaö sé jafn upprunalegt f báöum málum, og
sé svo, þá er ætfí) miklu meiri von um a% geta skiiií) frum-
merkíngu þess úr norrænu, sem enn er lifandi mál, heldurenn
úr gotnesku, sem dauí) er, og, því míöur, of IítiÖ til skrifaö í.
10