Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1855, Síða 56
56
át hverr annars mynd,
ýta sá þah kind,
hvurfu báftir síban senn,
svo í gátu bind;
heyri hópur lýba
hvaö á þaö a¥) þý£a?
Er þaö „Ijár og brýni“; og enn :
þá er gátan þriíija,
þess vil eg ýta bibja,
aö rá&a rett úr því:
eg sá dauba i&ja
úngra bjúna niijja,
voru á brei&um bý;
þá vantabi vit og mál,
þeir voru’ ab bleyta stál,
í hörundinu höf&u þeir
hvorki vit né mál,
vöktu upp bjarnar bana
bá&ir eptir vana.
Gátan er um smi&jubelginn, hin fjúröa um sögina
Fjúr&u gátu gú&a
gjör’ eg nú a& ljúba:
frú sú falleg er,
kennist tanna trú&a,
tælir foldar grú&a,
ímynd bugnis ber,
trés á stúli stúb,
stir& er fyrir þjú&,
manni hlý&ir meir en snút,
mjög til starfa gú&,
feta&i fram og aptur,
fylgdi geira raptur.