Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1855, Síða 72

72
hrís og heim flytja drottinsdag, meSan prestur saung messu,
en er prestur kæmi úr kirkju, gengi hann kríngum hrís-
köstinn, lysti þegar í hann eldi og brynni hann þegar til
kaldra kola; lætur afe líkindum, ab prestur brendi hann.
þaö er sögn ein frá Hallgrími presti, a& hann var
eitt sinn á fer& vib þribja mann, og ætlabi heim sunnan yíir
• Brynjudalsvoga; flæbur sæfar gengu ab, varb þab þá ráfe
þeirra, ab bífea þar um nóttina til þess útíjaraibi og áin
mínkabi, og bjuggust ab liggja í Bárbarhelli vife forsinn.
þútti þá förunautum prests leitt ab heyra forsnibinn, er
mjög yrfti frá inn í hellisdyrin. Annar förunautur prests var
fremstur, og fekk ei sofiö fyrir absókn; sýndist honum og
ferlíkan nokkur eba vættur sækja a<5 inn allt í hellisdyrin,
bab hann þá prest aí> vera fremstan og lét hann þab
eptir; er þá sagt hann kvæbi stefjadrápu þessa, því var
yrbi hann hins sama og förunautur hans, en jafnan hörfabi
vætturinn frá viö hvert stefib og ab aptur á milli, unz hann
hyrfi meí) öllu; og er drápan á þessa leiö, sem nú er
aí> fá:
1. Sætt meb saunghljóbum
sigurvers bjóbum
Gubi föbur góbum,
sem gaf lífiö þjóbum;
næsta naurnt stóbum,
naktir vér óbum
í hættum helsglóöum.
2. Gub eilíf gæbi
gaf, og hjálpræbi,
sem sefa næbi
síns föbur bræbi,
sætt meyjar sæbi,
sálnanna fæbi,
sem grand allt græbi.