Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1855, Qupperneq 83

83
hann vill í síbsta sinni
sefejendur her kveSja
dýrbliks húngurs, darra
dá&kunnuga runna.
Hallgrímur prestur var stór vexti og óliblegur, dökkur
á hár og hörund, sem hann sjálfur segir í gamanvísu sinni:
Sá sem orkti rímur af Ref
reiknast ætíb mabur (glabur)
meb svartar brýr og sívalt nef,
svo er hann uppmálabur (uppkastabur).
Ab saung var hann mjög raddstirbur, hversdaglega skemmt-
inn, svo hann kastabi opt gamanvísum fram um ýmsa vib-
burbi, er broslegir voru, og þó gaman væri, þótti þó stund-
um vib of, einkum ef kátir menn voru viö og ribu undir
hann, og þab í brúbkaupum og samkvæmum og svo á
alþíngi, og þó ab velvildarmenn hans freistuöu ab rába
honum frá því, tjáfei þafe ei, því efelileg var honum bænda-
kurteisi ein, svo um hann mátti segja sem abra menn:
„hver hefir sína bresti“; og er þetta lýsíng Vigfúsar
prófasts um Hallgrím prest. En engu ab sí&ur hefir hann
haldinn verib hife andríkasta sálmaskáld á landi hér, og
mun ennþá haldinn, þá satt er sagt; er af því aubsætt,
hve miklir yfirburbir hans voru í þeirri íþrótt á hans
dögum, þegar miklu sífeur var vanda&ur kvebskapur en
seinna hefir verib; margir eru og abrir kve&língar hans
meb snild mikilli orktir, þar ei eru afbakafeir. Reynt hafa
og nokkur síbari skáld ab jafnast vi& „aldarhátt“ hans — er
kvæ&i þab prentafe í Hallgríms kveri og því þjófekunnugt —
en engum vitum vér þafe tekizt hafa mefe yfirburfeum. —
En rímur þessar vitum vér einar afe telja, er Hallgrímur
prestur kvafe: Króka-Refs, Lykla-Péturs og Magelónu, og
6*