Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1855, Qupperneq 99

99
numife svo venjulegar búnabarreglur og beitt þeim, ab í
lagi fari. þab er því mjög naubsynlegt, aö búnaburinn
styfejist vib mentun og æfíngu, eins og abrar Iistir; en
þab er mi&ur en skyldi hjá oss, því ab búnabarfræbin,
sem er hin þarfasta mentun fyrir oss Islendínga, og sem
gæti orfeib hife ágætasta styrktarmebal til velmegunar og
viburhalds þjúb vorri, er í aumasta horfi. Enginn búnabar-
skúli er til á landinu, mjög fá rit eru til sem þar aö lúta,
og flestöll þeirra farin aÖ fyrnast, og verÖa því úhagfeldari
til eptirbreytnis; þú er þaö lakast, aö engin föst búnaöar-
regla er í sveitum, heldur má svo aö oröi kveöa, aí> sinn
rúi meö hverju lagi, og þarf þá ekki viö aö búast, aö
gángi áfram gegn andviÖri því, er náttúran lætur optar
gegn búnaÖinum blása. Sá maöur ætti því mikla þökk
skiliö af Islendíngum, sem vildi verja tíma og gáfum til
aÖ skoöa búnaöarhátt landsins, benda á gallana og skýra
fyrir mönnum, hver stefna bezt mundi vera á búnaöar-
hættinum; en til aÖ semja slíkt rit þyrfti ekkert smámenni,
og ritife sjálft yröi aÖ veröa mjög lángt, ætti höfundurinn
aÖ færa sannanir á mál sitt meÖ dæmum á reynslunni
byggöum, og láta veröa margbreytni í skoöuninni, eptir því
sem til hagar ýtnislega, svo aö sem flestir landsbúar gæti
fengiö nokkra búnaöarhugleiöíngu. þaÖ er mjög lángt
frá, aö eg, sem rita fáyröi þessi, se fær um aö leggja útí
þetta vandaverk, og eg hugsa mt:r þaö ekki; en mer
kemur þú til hugar, aö gefa þ&r, efnalitla búmannsefni
til sveita, fáoröa bendíngu um þaö, hvernig þú skalt
haga þer í einu og ööru fyrir og um byrjun búskapar
þíns og framan af honum, scm þú getur notaö, meöan
reynslan er ekki búin aö kenna þer annaö betra; en eg
tek þaö fram, aÖ þú veröur aÖ taka bendíngar mínar
trúanlegar, þú aÖ eg leiöi ekki rök aö þeim, og vænast
þess, aö þær seu byggöar á reynslu og eptirtekt. Eg
byrja þá fyrst á því aö benda þer,
7*