Gangleri - 01.01.1870, Blaðsíða 34

34
þeim þó lieldur dauflegt aö vera þarna uppi í óbyggð-
unum og var þó haft fyrir satt, að þeir ekki neituðu sjer
um neitt það, er þessa heims börn telja með gæðum lífs—
ins. í*eir ljetu klaustrið hrörna, án þess að dytta nokk-
urn tíma að þvf, og á endanum varð það óbyggilegt fyr-
ir munkana. f*á var svo sem sjáifsagt að byggja þurfti
nýtt klaustur, en enginn mælti með því að reisa það þar,
sem hitt stóð, þó að þeim upphaflega hefði verið gjört
að skyldu að bóa einmitt uppi í fjallinu; nú var öldin
önnur, og nýja klaustrið var reist við Kataníu, einhverja
blómlegustu borgina á Sikiley. Þetta var á miðri 18.
öld ; en með því að bók Weðers greifa var eldri enn
nýja klaustrið, þá vissi Weðer heldur ekki af öðru klaustri
að segja, enn því á Etnu, enda mundi greifinn ekki hafa
skipt sjer mikið af klaustrinu, hefði þess ekki verið get-
ið í bókinni hans, að óvíðar mundi betur til borðs búið,
enn hjá Benidikts-bræðrunum í klaustri hins helga Niku-
lásar á Etnu. Hann kom sjer því í mjúkinn hjá einum
kardínalnum í Rómaborg, og fjekk hjá honum ineðmæl-
ingarbrjef til ábótans. Kardínalinn ritaði ábótanum og
mæltist innilega til þess, að greifanum yrði sýnd gest-
ristni, meðan honum þóknaðist að dvelja í klaustrinu, því
að hann „væri guðhræddur pílagrímur og mesti trúmað-
ur“. Með þetta brjef í vasanum lagði Weðer af stað til
Sikileyjar.
Weðer var ekki óðar kominn á land í Sikiley, enn
hann var sjer f útvegum um íylgdarmann upp að klaustr-
inu ; fylgdarmaðurinn kom með 2 múldýr, sitt handa
hvorum þeirra, og innti eptir hvert fara ætti. —• „Að
Nikulás-klaustrinu“, svaraði Weðer. „Hinu nýja, eða
hinugamla“? spurði fylgdarmaðurinnn. „Nikulás-klaustr-