Gangleri - 01.01.1870, Blaðsíða 38

38
aralykt út úr dyrunum, „mikil blessuö Iykt er þetta“ I
„Finnst yður það“? „Heldur“. „Það er kvöldverður
íyrirliðans ; hans er von á hverri stundu“. „Nú, jeg kem
þá rjett mátulega“, mælti greifinn, og hló við. „Þjer
eruð má ske kunnugur honum“ ? BNei nei, en jeg heíl
brjef til hans“. „Já, það er satt. Það er beztjegtaki
við J)ví“. „Þarna er það“.
Dyravöröurinn tók við brjefinu, og leit á; utan á
því stóð: Til hins háæruverðuga ábóta Benedikts munk-
anna í klaustri hins helga Nikulásar hjá Kataníu.
„Já já, það er gott“, mælti dyravörður; Bnú skil
jeg“. „Pað gleður inig“, mælti greifinn; „þjer gjörið þá
kannske svo vel að láta hirða dótið mitt; og jeg ætla
sjer í lagi að biðja yður fyrir þverpokaun, því að pen-
ingarnir mínir eru í honum“.
sNúI peningarnir yðar eru í honum; það cr gott
jeg veit það“, anzaði dyravörður, og þreif til þverpok-
ans, svo sem mundi hann vilja gæta hans vel. Wí næst
tók hann hitt dótið, og bað greifann fylgja sjer eptir;
kvaðst sjá, að hann væri góður maður, scin óhætt væri
að taka við.
Klaustrið var viðlíka hrörlegt innan sem utan, og
livergi sáust krossinörk nje helgar myndir. Greifinn
hafði orð á því, en maðurinn svaraði, að hann mætti
ekki furða sig á því; klaustrið lægi þarna uppi í ó-
byggðunum, en allt í kring væri fullt af stigamönnum
og öðrum óþjóðalýð, sem hvorki óttuðust guð nje fjand-
ann, „og með því að við viljum halda í það lítið, sein
við eigum, þá höfum við lokað allt fjemætt niðri í kjöll-
urunum. Yður mun ekki heldur ókunnugt, að við eig-
uin annað klaustur niöri í byggð, rjett hjá Kataníu*.