Gangleri - 01.01.1870, Blaðsíða 39

39
„Það er svo; ekki vissi jeg það“. Maðurinn vísaði ná
greifanum inn í ofurlítið herbergi, eins konar munka-
klefa; og sagði að ekki mundi langt að bíða þess, að
ábótinn kæmi lieim. En greifinn spurði, hvort hann
mætti ekki koma niður í eldhúsið á meðan, því að hann
kynni að geta lagt eldamanninum ýras góð ráð. Mað-
urinn kvaðst ekki ætla, að neitt mundi vera móti þvf,
en kvaðst fyrst ætla að koma farangri greifans á vísan
stað; „en það er satt; er mikið fje í þverpokanum* ?
„þrjö þúsund, sex hundruð og tuttugu „dúkatar““, anz-
aði greifinn, „Það er gott; jeg skal sjá um það“, mælti
hinn, og gekk burtu með allt dótið. Bí>aö er auðsjeð,
að það er ráðvant grey, þessi munkur“, sagði greifinn
við sjálfan sig.
Litlu sfðar kom munkurinn aptur, og bauð greif-
anum að fylgja sjer eptir til eldaskála; voru þar margir
eldar uppi, og sinn rjetturinn yfir hverjum; þótti Weð-
er þar heldur gott um að litast, og hugsaði með sjálf-
um sjer, að það sæi á, að hann ekki hefði liitt á föstu-
dag. Því næst heilsaði hann eldamanni, skoðaði í alla
potta og pönnur, drap fingrinum í hjer og hvar og smakk-
aði á. En allt í einu verður honum litið á eldamann-
inn, sem ætlar að fara að láta salt í eggjaköku; þá er
Weðer öllum lokið, Ideypur að eldamanninum, þrífur
af honum eggjakökuna, og segir: „En hvað ertu að
hugsa, maður“? „Hvað jeg er að hugsa? Jeg ætla að
láta salt í eggjakökuna“. „Hver ósköp eru á þjerl í
eggjakökur láta menn ekki salt, heldur sykur og sæt
ber“. Eldamaður þykktizt við, vildi taka kökuna af
greifanuin aptur, og kvaðst vilja sjá, hver hjer rjeði
mestu. „Það gjöri jeg“, var sagt með hárri röddu á