Gangleri - 01.01.1870, Blaðsíða 30

30
aulc byrtunnar yrði nðgur liiti af ljósinu til að lcynda
ofurlitla gufuvjcl, en gufuvjclin gæti aptur snúið seguln-
um í rafsegulvjelinni, ogþá væri nú allt komið í kring,
og gæti passað sig sjálfí úr því. I}etta hefði óneytanlcga
verið eitthvert hið liugvitssamasta og ágætasta vjelasmíði;
því að aak þess sem það annaðist sigsjálft, útbýtti það
bæði Ijósi og hita í ríkum mæli; en til allrar óhamingju
var eðlisfræðin þá komin svo langt á veg, að öll þessi
bygging fjell um sjálfa sig. Mcnn voru sem sje komn-
ir að raun um, að innilegt samband hlyti að vera milli
allra kraptanna í náttúrunni, rnilli hreifing-
arafls, hita. efnisafls, Ijóss, rafurmagns og seguiafls. Síð-
an 1824 höfðu ýmsir orðið til að rita um þetta, og það
hcfir æ skýrzt betur og betur, svo að menn eru komnir að
þcirri niðurstöðu, að það yrði reyndar hið sama ofan á,
þótt menn settu eitt afl fyrir annað, og að þótt menn
tengi alla náttúrukraptana í eina hiinglest, þá geta þeir
ekki lagt fram meiri ágóða ívinnumagni, enn
einmitt er fyiir slitinu og vanhöldunum. Af því er apt-
ur auðsætt, að „perpetuunr inobile® alls ekki getur átt
sjer stað.
En eins og ckkert vinnumagn fæst af engu, eins
getur eigi heldur neitt vinnumagn orðið að engu; því að
þótt stundum virðist svo sem vinnumagn fari til spillis,
þá verður það þó að eins sagt, þegar miðað er einmitt
við einhvern sjerstakan tilgang, og menn ekki gæta að
því, að það sem missist á einum stað í náttúrunni kem-
ur fram í öðrum stað. Mcnn lijeldu t. a. in. áður, að
núningur og því um líkt í vjelum, eyddi vinnumagninu, að
það glataðist við núning o. s. frv. , og það er heldur ekki
cíunarmál, að þegar litið er til hins sjerstaklega ætlun-