Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1887, Blaðsíða 4

4
þeim krókagötum, sem Flosi virtist hafa í huga. Enn þó verðr
þetta mál enn torskildara, ef vér gætum að ferðalaginu sjálfu.
Tíminn, sem Katli þótti þegar of skammr, styttist um góðan mun
við ýmsar athafnir, sem gerðar eru á sjálfan burtfarardaginn. Flosi
lætr lesa sér tiðir á sunnudaginn, sezt síðan til borðs, sagði heima-
mönnum sínum fyrir verkum, meðan hann væri brottu, og þá loksins
er farið á bak. Sleppum nú því, að miklum hóp manna, er hver
hefir tvo hesta, gengr í seinna lagi að komast áfram, enn þar á
ofan býðr Fiosi þeim, að allir skuli biða, ef einhverjum þeirra
dveljist, þar til bœtt sé. Fyrst ríða þeir nú á Kirkjubœ og fara
þar í kirkju (i2Ó15), enn síðan riða þeir í þveröfuga átt norðr til
Fiskivatna, þá i útsuðr á Goðaland, og síðan i vestr til að ná þ>rí-
hyrningshálsum; enn þó vér sleppum því nú, hvað tíminn er stuttr,
mundi sannarlega enginn maðr fara þá leið, ef hann ætlaði frá
Svinafelli á þ>ríhyrningshálsa. Enn þrátt fyrir alla þessa króka
komast þeir þó þegar um nónskeið á mánudaginn þangað, sem
þeir ætla sér“ (bls. 167—ióg).
„1 128. kap. er skýrt frá því, er Flosi kom áðr kvöldaði að
Bergþórshvoli með menn sina, og leyndust þeir í dal einum í hvál-
inum, til þess að bíða betri tíma með brennuna. Möbius hefir í
orðabók sinni tekið þetta lorð fram með réttu, undir „hóll“, og
þótt það undarlegt, og reynir til að þýða orðið (sjá ,.dalr“) með
„skógarpetti“.
Nú er lið Flosa 100 menn og 200 hestar, því hundrað voru
brennumenn saman komnir (1243), og Flosi segir (i2444): Ekki
mun eg liði auka úr því sem nú hefir gengit, og allir hafa tvo
hesta fyrir sig (i2444). Slíkr manna og hesta sægr getr jafnilla
leynzt í „vallicula in tumulo sita“, sem latn. útl. segir (dalverpi í hól-
inn), og f skógarpetti á hóli nokkrum, eins og Möbius vill taka
það; auk þess er enginn slíkr staðr til þar í héraði; vér eigum því
hér að skipta við hinn stórkostlega ókunnugleik söguritarans, eins
og svo oft vill til“ (bls. 170).
„í engri íslenzkri sögu lagar sögumaðrinn sig svo mjög eftir
lagamönnum sem í Njálu. Hann gerir sér upp skringilega og það
beinlínis óskiljanlega vafninga til þess að koma lagagreinum að.
J>annig er alt hið undarlega ráðabrugg um dularklæðin í 22. kap.
smíðað og rakið til þess að eins, að koma stefnunni fram á til-
hlýðilegan hátt. Svo er því og skrökvað upp, að J>órhallr Ás-
grímsson hafi haft vont fótarmein, til þess að láta brennumál-
in ganga í mót þeim, er klagað höfðu. Eyjólfr Bölverksson er upp-
skrökvuð persóna o. s. fr. Svo er staðarlýsing landsins öll gerð
öfug, til þess að Mörðr Valgarðsson geti komið fram margflœktu
málastappsráðabruggi“ (bls. 610). —
Eg gæti nú hugsað hér, að þeim mönnum, sem bæði hafa