Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1887, Blaðsíða 10

ÍO
óttaðist það samt, því hann gat búizt við að málið kæmi í fimt-
ardóm (bls. 743). þ>egar þessu var lokið, sá Eyjólfr enga vörn í
málinu, tók hann þá til þeirra neyðarúrræða, að láta Flosa selja goð-
orðið af hendi, og fékk Flosi það þorgeiri bróður sínurn, enn sagðist
í þingmeð Áskatli goða norðan úr Reykjadal. Eyjólfr sagði.aðef
mótstöðumenn þeirra vissu ekki af þessu, mætti þeim að því mein
verða, ef þeir þá sœktu málið í Austfirðingadóm, í staðinn fyrir í
Norðlendingadóm, og að þá væri á þeim fimtardómsmál; segir hann,
að þetta mál munu þeir upp taka, „enn þó at síðasta kosti“, bœt-
ir hann við, því þetta hefir verið ólögleg aðferð, þar sem enginn
mátti það vita, eins og sést af bls. 762, þegar forgeir tók við goð-
orðinu og Flosi sagði sig í þing með Askatli, þá segir : „var þetta
nú ekki á fleiri manna vitorði enn þeirra“. Grágás Kb. I. talar í 22. k.
mikið um að spyrja að þingfesti manna; þar er sannarlega ekki mein-
ingin að halda þessu leyndu : „Ef goþi dylsk við þingfesti þess
manz er i þingi er með honvm. oc verþr hann vtlægr vm þat .iij. mork-
vm oc or goðorþi sinv“. Eg skal láta það ósagt, hvort Mörðr hef-
ir spurt að þingfesti Flosa, enn ekki stendr það í Njálu; vera má
hann hafi álitið þess ekki þurfa, þar sem Flosi var höfðingi og
goði í Austfirðingafjórðungi, og átti, óhætt að segja, stórbú að Svína-
felli; enda sést það ekki af Grágás á þessum stað, að það hafi ver-
ið beinlínis lagaskylda, sem ekki mátti víkja frá, enn það lá í hlut-
arins eðli, að menn spyrðu að þingfesti, er menn álitu þess þörf.
Að eitthvað hafi verið veilt við þessa aðferðþeirra Eyjólfs, sést og
af orðum þórhalls, bls. 793 : „þ>ví at enn myndi þetta mál eigi
þann veg farit hafa, ef ek hefða við verit“. Bæði þessar aðgerðir
Eyjólfs og aðrar komu og fram þegar hann var dauðr, því þegar
öllum málunum var slegið í sætt eftir bardagann á alþingi, og bœtt-
ir þeir menn, er mest vóru verðir, nema þeir, sem með Flosa höfðu
verið, þá var Eyjólfr lagðr ógildr „fyrir újöfnuð sinn ok rangindi“.
Enn það þótti þó hin mesta vanvirða í þá daga, að hafa frændr sína
óbœtta, enn þessi varð þó alsherjardómrinn um þann mann, er var
af mestu ætt landsins, og sýnir það, að menn höfðu á þeirri tíð
mikla tilfinningu fyrir lögunum, og vildu ekki láta beita þeim rang-
lega. En þar á móti bœtti allr þingheimr Ljót son Halls á Síðu,
og varð það ekki minna fé enn átta hundruð silfrs. Átta hundr-
uð silfrs vóru eptir þá gildandi hlutfalli millum silfrs og land-
aura sama sem 64 kúgildi (það má telja 6400 kr.).
„Nú líðr þar til er dómar skulu út fara (142. kap.),bjoggu þeir
sik þá til hvárirtveggju ok vopnuðuz1*. þeir gerðu hvárirtveggju „her-
kuml“ á hjálmum sínum. f órhallr var heima í búð, því hann komst
hvergi fyrir fótarmeininu1 ; bað hann þá föður sinn að fara að
1) Hinir háttvirtu höf. segja, að fótarmein þórhalls Asgrímssonar sé