Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1887, Blaðsíða 12

12
settr neðan til á völlunum fyrir neðan lögréttuna, enn kviðrinn vestr
með ánni nær brekkunni; þar eru sléttar grundir, enn þó nú mjög
afbrotið af ánni, hefir því munað nokkuð í minni tíð, siðan eg sá
það fyrst fyrir nær 30 árum; sjá Uppdrátt af pingvelli, eða „Alþingis-
staðrinn á f>ingvelli“ aftan við Árb. fornleifafél. 1880 og 1881, sbr.
og „Uppdrátt af Almannagjá og alþingisstaðnum uppi á Völluna
neðri, eins og það lítr út frá Lögbergi".
fegar Mörðr hafði boðið þeim Flosa til ruðningar um kviðinn,
gengu þeir þangað, sem búarnir sátu, og ryðr Eyjólfr tveimr búum
úr kviðinum fyrir þá sök, „at annarr þeirra er þrímenningr marðar
at frændsemi, enn annarr at guðsifjum þeim er kviðu eiga at ryðja
at lögum“. „Nú mælti öll alþýða ok kváðu únýtt málit fyrir merði.
urðu þá allir á þat sáttir, at þá væri framar vörn enn sókn“.
|>etta held eg sé sú rétta lýsing á því, hvernig hér hafi geng-
ið til við málasóknirnar, þvi þ^ð sýnist svo eðlilegt, þegar alþýðan
þýtr upp og leggr sinn dóm á, eftir þvf sem henni sýnist þá eða
þá réttast.
Nú standa þeir Mörðr ráðalausir, og er þá sendr „skilríkr11
maðr til fórhalls, og segir hann að þeir Flosi þóttust hafa ónýtt
kviðinn. J>órhallr segir, að þeir skuli ekki trúa þvi, þó þeim
sé „lögvillur gjörvar“, „því at vitringinum Eyjólfi hefirnúyfir séz“,
kvað J>órhallr á það, er hann finnr til, nefnilega: „at hann (Eyj-
ólfr) ruddi eigi við aðilja frumsakar, heldr við þann er með sök
fór“. Sendimaðrinn fór nú og sagði þeim tillögur J>órhalls. |>á
gengr Mörðr þangað, sem kviðrinn sat, og bað þá niðr setjast, er
áðr höfðu upp staðið, og fer með öllu, sem þ>órhallr hafði fyrir
sagt, og kvað þá rétta vera i kviðinum. „Mæltu þá allir, at þ>ór-
hallrhefði mikit at gört. ok þótti þá öllum framar sókn enn vörn“.
Hér var því ekki lengi að skiftast veður í lofti, þegar alþýðan
heyrði þetta.
Flosi mælti þá við Eyjólf: „Ætlar þú þetta lög vera ?“ „Þat
ætla ek víst“, segir Eyjólfr, „ok hefir oss at vísu yfir séz, enn þó
skulu vér þetta þreyta meir með oss“. Eyjólfr ryðr þá tvo
menn úr kviðinum, og finnr annað til, sem er það, er eg hefi
nefnt hér að framan, bls. 8—9. „Mæltu þá allir, at þá væri vörn
framar enn sókn. lofuðu nú allir mjök Eyjólf, ok kölluðu engan
mann mundu þurfa at reyna við hann lögkæni“. Enn þetta fór,
sem áðr er sagt. á sömu leið og fyrr, að það vóru lög, sem þ>ór-
hallr sagði. „f>á varð óp mikit ok kall. ok mæltu þá allir, at mjök
væri hrakit málit fyrir þeim flosa ok eyjólfi, ok urðu nú allir á
þat sáttir, at sókn væri framar enn vörn“. Eyjólfr spurði nú Sig-
fússonu að um aðra búa þá er kvaddir vóru, þeir kváðu vera þá
fjóra, er rangkvaddir vóru, því at þeir sitja heima er nærri vóru.
Eyjólfr nefnir sér þá votta, og ryðr þá alla úr kviðinum, og vill