Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1909, Qupperneq 35

87
HIER: HVILE
R:SV: FROMA
KVINA: GVD
RVN:ARA:D
OTTER:I: GV
DE:SOFNV
D : A : 58 : ARE
: SINS: ALLD
1644:
ÞAN • 19 : OCT
RIETTLAT7.
FARA:FRÁ
OGIÆFU. TIL
FRIDAR: OG
HVILA: SIG.
I:SINV._SVE
FNHVSV:
ESA: 56:
Áletrunin byrjar eins og venjulegast er: Hér hvílir. SV:
FROMA KVINA (1. 2—3.) sbr. "Sá trúfaste mann« á Garðast. nr. 1.
FROMA er hér haft með sömu merkingu og í bibliu og prédikunar-
máli áður fyrri, og söinu merkingu hefir það enn í þýzku, sænsku
og dönsku, nefnilega guðhrœdda (»sbr. »trúfaste«). Orðið er komið
inn í íslenzku á 16. öld (Skáld-Helga rímur III. r, 22. er.) úr dönsku
(from) eða lágþýzku fvrome). Nú heflr það ekki hina gömlu merk-
ingu (guðhræddur), heldur hefir það nú mótsetta merkingu við orð-
ið þjófóttur (ófrómur = þjófóttur); þessa nýju ísl. merkingu hefir það
aldrei haft í neinu öðru túngumáli. — KVINA, hvinna, þykir ekki
lengur góð íslenzka, enda kemur það ekki fyrir i góðu og fornu ís-
lenzku ritmáli; finnst í Maríu sögu (frá 13. öld), Clarussögu og ann-
álum, svo að full-gamalt má það heita í málinu. ARA:DOTTER
er skrifað í tveim orðum og er það samkvæmt því er venjulegast
var á 17. og 18. öld og enda síðar, og eins þá er um son var að
ræða. Á Garðast. nr. 6 kemur fyrir Sigurðardóttur (Árb. ’06, 43),
óaðskilið, en í þeirri áletrun eru engin orðaskil. Á Bessastaðast.
(Árb. ’07, 45,) kemur fyrir Thorkjellsdóttur, óaðskilið líka og eru þó
orðaskil með tveim deplum í þeirri áletrun. — I: GVDE : SOFNVD
(5.—7. 1.) sbr. »í guðe sofnaður« á Reykjavikurst. nr. 2 (Árb. '08, 47).
Ritningargreinin er talin tekin úr Esaias (á hebr. Jesaja), 56. kap. í
vorum elstu biblíuútgáfum (Guðbrandar og Þorláks byskupa) er líka
>