Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1993, Qupperneq 130

134
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
getur afstaða gripa raskast og ýmis vitneskja þannig farið forgörðum, sem
skipt getur máli fari rannsókn fram síðar. Verður þetta aldrei brýnt um of
fyrir mönnum.
Þegar áhugakafarar eru beinlínis að leita fornleifa verða þeir að hafa
nokkur atriði í huga. Þeir eru ekki staddir á staðnum af slysni eða vegna
vinnu sinnar heldur vegna áhuga síns á köfun og flökum. Um leið og þeir
finna flak leggst sú skylda á herðar þeim að tilkynna fundinn til viðeig-
andi aðila og um leið og þeir hreyfa við einum hlut hafa þeir í raun brotið
lög.
Ef vafi leikur á aldri flaksins, eru sérfróðir menn best fallnir til að meta
slíkt. Ef flakið er á fornleifaskrá viðkomandi svæðis skiptir aldurinn engu
máli. Flakið er verndað af þjóðminjalögunum.
Þó vitað sé um flak, ber minjavörslunni ekki skylda til að láta rannsaka
það, þó greinarhöfundur hafi orðið þess var að sumir áhugakafarar og
aðrir áhugmenn telji svo vera. Hins vegar hvílir sú skylda á minjavörsl-
unni að gæta þess að flakið sé verndað. Þó menn hafi haft kostnað af því
að kafa og leita flaka að eigin frumkvæði, er enginn skyldugur til endur-
greiðslu kostnaðar.
Vonar höfundur að jafn gott samstarf muni ríkja í framtíðinni á milli
minjavörslunnar og kafara og raunin varð á í því ævintýri sem hér segir
frá. Þó má spyrja þeirrar spurningar hvort að minjavarslan sé í raun tilbú-
in að svo stöddu í svo gott samstarf?
Teikning 2. Afstaða Flateyjar og Hafnarinnar (Hafnareyjarinnar). Norður upp. Teiknað
eftir „Yfir Breiðafjörð. Leiðsögukort."