Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Qupperneq 15

15
Á leiðinni kvaddi hann öldungana ( Efesus með hjart-
næmri skilnaðarræðu; tók hann það fram, að nú mundu
þeir sjá sig í síðasta sinni, og áminnti þá með mörg-
um fögrum orðum, um að hafa gát á sér og söfnuð-
unum eptir burtför sína; lögðu þeir þá höndur um háls
Páli og kvöddu hann grátandi; á leiðinni var Páll víða
varaður við, að fara til Jerúsalem, þar eð Gyðingar
hefðu hið mesta hatur á honum. en Páll kvaðst vera
reiðubúinn til þess, jafnvel að deyja fyrir nafn Drottins
Jesú. l*á er Páll kom til Jerúsalem, tóku postularnir
honum feginsamiega og vegsömuðu Drottinn fyrir það,
er hann hafði framkvæmt meðal heiðinna þjóða. En er
Páll nokkrum dögum síðar, var staddur í musterinu,
sáu hann Gyðingar frá Litlu-Asíu; æstu þeir lýðinn svo
að hann dró Pál út úr musterinu og vildi fyrirfara
honum, en hinn rómverski hershöfðingi, er bjó í Jerú-
salem, frelsaði hann úr höndum þeirra; skömmu síðar
fékk hershöfðinginn að vita, að 40 Gyðingar hefðu tek-
ið sig saman um að ráða Pál af dögum; sendi hann
þá með Pál til Sesareu til landsljórans, er Felix hét;
þar sat Páll í fángelsi í 2 ár; ásökuðu Gyðingar hann
sífellt fyrir Felixi, eptirmanni hans Festusi og Agrippa
konungi; varði Páll sig jafnan með mikilli mælsku og
andagiptt, en varð þó eigi laus að heldur; loksins skaut
Páll máli sínu undir dóm keisaraus í llómaborg og var
hann því sendur þangað.
Skipinu, er Páll fór með, gaf illa og er þeir láu
við Krítarey í höfn þeirri, er Góðhafnir nefndust, réði
Páll til að hafa þar vetrarsetu; samt sem áður lagði
skipið á stað, en hreppti ofviður mikið, svo að skip-
verjar töldu sér bana vísan, en Páll hughreysti þá og
sagði þeir mundu allir komast af heilir á hófi, eins og