Ný kristileg smárit - 01.01.1874, Qupperneq 22

22
þólt öðruvísi hefði verið á stalt, áléit Krýsostomus
skyldur kristinna presta svo háleitar, en bafði svo lítið
traust á sjálfum sér, að hann hefði ekki nnnið það fyrir
nokkurn mun, að takastsvo ábyrgðarmikið embætti á hend-
ur. Vegna hinnar miklu siðaspillingar ( Antíokkíu fékk
hann óbeit á að vera þar, og slakk því upp á því við
-Basilfus vin sinn að fara með sér npp í óbyggðir og
setjast þar að, til þess að geta þjónað Guði því betur í
einverunni; en fyrir bænastað móður sinnar varð hann
þó kyrr hjá henni. það var líka vissulega skylda hans,
að elska móður sína og endurgjalda henni þá móður-
ást, sem hún hafði sýnt honum frá blautu barnsbeini;
hann eyddi ekki heldur tímanum í iðjuleysi, heldur varði
hverjum degi til að biðjast fyrir og lesa í biflínnni, og
með því varð hann henni svo handgenginn og aflaðí
sér þeirrar yflrgripsmiklu þekkingar á inntaki hennar,
sem öll rit hans bera með sér. Á þessum ýngri ár-
nm hafði Krýsostomus ýmsar skoðanir, sem hann seinna
hvarf frá og sleppli; þannig hélt hann, að hann ætti
að pinta líkama sinn sem mest, og talaði stundum ekki
eitt orð allan daginn, eða vildi ekki lala við aðra en
Basilíus, sem þá var orðinn múnkur og kom stundum
til bæjarins lil að tala við vin sinn. Krýsostomus fékk
nokkra skólabræður sína til að hætta við að lesa lög-
fræði og meðal þeirra var Theodoretus, sem varð ein-
hver bezti vinur hans. Um þessar mnndir var Míletíus
biskup rekinn úr bænum af þvf að hann prédikaði
Krists lærdóm, og í hans stað var kominn kennari nokk-
ur, sem neitaði guðdómi Iírists; en Diodorus prestur
safnaði að sér fáeinum mönnum, sem enn héldu fast við
hina sönnu trú og þýddi fyrir þeim guðsorð; í tölu
þeirra var Krysostomus.