Óðinn - 01.01.1921, Blaðsíða 20

20
ÓÐINN
Ó g a u t a n.
Jeg á hjer besta vín
með Ijúfu bragði, betri tegund kom
hjer ekki’ á land. Jeg býð einn bikar víns
til handa þeim, sem þiggja vill af mjer
þann litla greiða, gjörið þið svo vel!
T r i s t a n
(ícr inn í tjaldiö).
Peir standa hjerna fullir.
(Kemur út með tvo bikara, annan lianda lllaðgerði.
Ilitt lólkið sækir vin, nema djákninn og Una).
L á r e n z
(fær Fríöi bikar. Viö Unu).
Vilt’ ci vín?
U n a.
Jeg hef sjeð drukkið, drekk þvi aldrei sjálf.
(Fer út).
Ó g a u t a n
(viö síra Porgeir).
Fólk er mcð óhug, findu eitthvcrt ráð,
scm losi það við óltann.
T r i s t a n.
Pitt fleytifull!
D j á k n i n n.
Þau iórna djöílum, hvílik sorgar sjón!
og benda öll mcð hrópi himins til!
Jeg legst á bæn og bið í alla nótt.
Ó! frelsa oss frá illu,
(Fer).
Ó g a u t a n.
Drekkið út!
Jeg á hjcr mcira, mesta kosta vín,
scm þýðir lijelu af lund.
T r i s t a n.
Við hcfjum dans!
Ógautan.
Pú, sira Porgeir, syngur glaðan dans,
einn Davíðssálm, sem dillar vel á lúlh.
Síra Porgcir
(við Solveigu, sem Iiefur horfl á siro Forgeir við og viö frá því fyrsla).
Við dönsum saman!
Síra Porgeir.
Öll við lijcr
hvort annars gestir höfum gerst í kvöld;
við crum boðin.
T r i s t a n.
Biskup var það ci!
Síra Porgeir.
Nei. Annar gcstur óboðinn lijer kom,
inenn kalla gestinn Cómetu.
sí ófarsæl!
N o k k r i r.
Ilún sjc
Síra Porgeir.
Við erum öll á jörð,
hún er á himni háleit logadís,
og gengur nær því æðsta en nokkur vor.
Hún þykir boða skelfing, feigð og fár,
og viðtökurnar cru ávalt illar.
Við breytum til og tökum henni vcl
i þeirri von, hun verði okkur góð.
Nú býð jeg henni, hún sje velkomin
og komu hennar helga þetla full.
Pú logadís! Við drckkum þína skál!
(Ifanu og lleslir rjella bikarana upj) a móli balasljörn-
unni, og drekka siðan).
M a r g i r.
Pin skál! Pín skál! Pín skál!
S o 1 v e i g.
Ef þú óskar þess,
þá lcgg jcg hönd í hönd, en kann saml lítt
að skemta öðrum, aldrei kom jeg fyrr
á gleðimót.
Síra Porgeir.
Jeg get þá kent þá list.
(I’eir sem við cru, ncma Ógautan, raöa sjcr i dansinn. I.árcnz og
Fríður. Tristan og Iflaðgerður dansa saman).
D a n s.
Plágan hafði gengið, dautt var fólk og fje;
daufum upp úr sveitunum hvergi reykur stje.
Pá gekk jeg mig til skógar: Hvort var jeg cftir cinn?
Lifði enginn annar? Ekki svanni neinn?
Ií ó r.
— Mig langaði út í lund með eina jómfrú. —
Síra Porgeir.
Jóntfrúr þrjár í rjóðri þær ræddu’ á mill sín:
Stúlkum verður raun að því að rcima frá sjer lín,
sjeu allir karlmcnn orðnir kalin sinutrá,
hver er efni’ í föður? Ilvar cr mann að fá?
Kór.
— Sem langar úl í iund með ungri jómfrú. —
S í r a P o r g c i r.
Fyndist einn um sjölugl jeg yrði að reyna hann satul,
— nýtt er flest í nauðum — þegar geðið er gramt.