Óðinn - 01.01.1921, Blaðsíða 93

ÓÐINN
93
m
y=J=i
?
; s

rirTC' "P
Vlf
:* »• » :.
-ö’-

=h=:
r-rM^rrrrr;

þökk á höf-uð-staf - i hæst - u, hand - a nöfn-um sinn-a ósk-a - son
J.. ♦ ± ± | I S J J'
—T ■ # * * T -t-öL • • *- #^ í' 1 # #—T-—
9y~~ -
-»•

* K' './ = :;
jMtí^
t PfiP
r
a. Ung - u
• . r t
t=t
6
í :
I
■tt-------^------------«N »S .V -------------------------------------------------j.
"/
. t •- í ?■.
..tt Mt?
-j-r-4—±

-&-

t
• * sl
i#
Fálk - ar! Fram-tíð ykk-ar verð - i
h M M
#. # -#-•■#- ♦• -#- -#- ■#•
— — "#—#"
0 i w
frægð, er geym - ir henn - ar sög - u - mál.
m-rn-
£ A/ -JU
rip

ii

í=*

Fáein kvæði
eftir
G. Ó. Fc//s.
Vormorgunn.
Ljóminn, ljóminn!
Liðin nótt!
Blómin, blómin!
Blíðugnótt!
IÍIiður, kliður
í klettasal!
Friður, friður
um fjöll og dal.
Brotabrot.
Oll mannanna störf eru brotabrot
og búskapur vor kcmst oft i þrot
á andans jafnt sem á öðrum svæðum.
Oss árangurslaust finst oft vort strit,
í áframhaldi þess lítið vit,
fyrst svona grátlega lítið við græðum.
En eitt er þó víst, að alt cr geymt
og engu smáræði verður gleymt,
og margt, sem hvarf eins og guta út í geiminn
það kemur aftur i einhverri mynd,
hver örsmá dygð, hver minsta synd —
verður altaf til — skilur aldrei við heiminn.
Margt andlegt ljós, sem er altof bjart
og augun húmvön þola vart
og ýmsir vildu fegnir flýia,
þó magnar og skapar minna ljós
við manna hæfi, — og sjerhver rós
er sótt til himins í hallir skýja!
Og þegar vjer skiljum að alt er eitt
og aldrei í rauninni glatast neitt,
þá hættum vjer loks að smá hið smáa.
Er samband alls verður öllum ljóst,
þá andar ljettar um þjakað brjóst;
þá berum vjer skyn á hið litla og lága.
Sorgin.
Vonirnar vængtjettu þegja;
vel jeg það skil
að sorgin — hún er mjer að scgja
syndanna lil!
Fyrst jeg hef mig bundið og brunnið,
á blindninnar glóð,
get jeg eins gleðina unnið
gæfunnar sjóð!
Róleg því sála min sjertu:
sorgin þjer ann.
Hreinni og hraustari ertu.
Hismið — það brann.