Óðinn - 01.01.1921, Blaðsíða 47

óöinN
47
L á r e n z.
Sje petta maður hef jeg verju hjer
og sverðið mitt er biturt raklinífsblað.
(Litur ú krossmarkið).
Þú, fagra guðsmjmd, frelsa mig úr neyð,
jeg kalla’ á pann, sem pessi mynd er af,
í trausti á lijálp.
(Kyssir krossmarkið aftur. — Ógnulan kemur inn, og
helgimyndirnar missa líf og liti. Lárenz tekur eftir
hreytingunni).
Hvað? Sortnar fyrir sjón,
pó loga ljósin! Helgimvndin hver
nú missir lif og lit.
Ó g a u t a n
(koimir til hans).
Nú stjarna sjest
með premur liölum. Hún sást líka í gær.
Ellefu’ er klukkan, kominn er jeg hjer
með samning minn, pvi pitt er eftir enn
að ganga í lið mitt. Kavelskip mitt kom,
lagðist við Ej'rar loksins seint í kvöld;
pú átt nú Tungu, pú ert giftur l’ríði,
og jeg hef uppfylt alt.
L á r e n ■/..
Nei, ekki neitt!
Pú hjetsl mjer pví, í prjú ár skyldi jeg
í Tungu eiga hú með Fríði’ í friði
meðan pú sjálfur sigldir hjeðan burt,
og bygðir herskip gott með reiða’ og rá.
Og livaðan er svo Kavelskip pitt nú?
O g a u t a n.
.leg átti tvö, og brjefdúfa niín har
boðin um strand mitt út í petta skip.
Jeg lofaði aldrei pessum premur árum,
pú heimtaðir sjálfur halastjörnu að sjá
með premur hölum.
(Tekur upp skjal).
Petta stendur hjer.
I. á r e n 7..
Býr pú til stjörnur? — F.ða er hún tál
og missýning?
O g a u l a n.
Er pað, sem allir sjá —
illir sem góðir, — er pað missýning?
Komdu nú, Lárenz, engan undandrátt!
Prír brúnir hestar bíða úti par,
og krafsa hófum hart í freðna jörð
af fjöri og skapi, eða ferðahug.
L á r e n z.
Prír hrúnir hestar, jeg parf aðeins einn.
Ó g a u t a n.
Einn handa F’ríði, annar handa pjer,
svo er minn fákur,
Lirenz.
Fríður parf ei hest.
Ó g a u t a n.
Illaðgerður fær hann, ef hún fer með pjer.
I.árenz.
Nei, hún og jeg, við eigum ekki samleið,
við siglum best á sínu skipi hvort.
O g a u t a n.
Hjer er jeg pá, og heimta samning minn,
pú kemur áður en klukkan verður tólf;
hestarnir bíða.
’ L á r e n z.
Haltu pá til Heljar
án mín og Fríðar!
O g a u t a n.
Flýtum oss af slað!
Hjá mjer er veg og virðing mestu’ að fá,
er jeg fæ afttvr öll mín fyrri völd.
Pú hræðist, Lárenz; hugsaðu nú um,
að vöskum mönnum sómir hræðslan sist.
Jeg heimta samning minn, og annað ei;
og lijer er nafn pitt hjartahlóði skráð.
L á r e n z.
Pú hefur ekki uppfylt samning pann,
pú áttir að koma —
Ó g a u t a n.
Jeg er kominn hjer!
L á r e n /..
Að koma lil min, taka mjer í hönd
innan við grátur.
(Rjettír honum hendina með krossmarkimi i lófanum).
O g a u t a n.
Brögðum beitir pú,
pú heldur pjer í lófa’ á höggormstönn,
hún stingur fyrst og eitrar sárið svo;
pú byrlar eitur pinum besta vin,
svo gjarna’ er gjört i Róm.
L á r e n z
(helclur krossmarkinu upp á móti Ogautan).
Jeg held á kross
með Iíkneski, sem læknar allra mein,
sem pú munt ekki pora að snerta við.
Vík frá mjer, Satan! Haltu lieim til Vítis!
(Ógautan fcr út um sakristíu dyrnar. Una kemur inn
um hinar dyrnar, myndirnar lii eltki iif og lit).
U n a.
Nú? — var hann ægilegur?
L á r e n z.
F.kki mjög,