Óðinn - 01.01.1921, Blaðsíða 61

ÓÐINN
Ljóðmæli.
wFljúgðu nú klæði«.
Aftansól hnigur við hnjúka;
i hlíðinni ijósið dvín.
Laufblöðin falla og fjúka
föl eins og gleðin mín.
Laufblöðin fölnuð fjúka.
Farið er æskumegn.
Fellur um sæng minnar sorgar
sólkveðju tónaregn.
Breitt er á sæng minni sorgar
sólkveðju tónalín.
Ástar og yndis minning
yflr hvert lautblað skín.
Röðull í vestri rennur,
rennur við tindastól.
»Fljúgðu nú, iljúgðu nú klæði«,
lljúgðu’ eftir vori og sól.
Svanasöngur.
Sígin er sól á kveldi;
sumarið lagt á haf.
Eitt blikar ytst i vestri
iðfagurt skýjatraí.
Enn roðar tinda í auslri
iðfögur sólarglóð.
Svanir á vatni syngja
sumrinu kveðjuljóð.
Svanir á vatni syngja
um söknuð — og pökk og fró;
leysa úr armlögum angurs
alt, sem i huga bjó.
Minning um æskuyndi
ómar í Ijóði’ og skín.
Aftansól ásta roðar
einstígið guð! til þín. —
Dagurinn liður og lækkar,
lækkar um sæ og grund.
En svananna óður að eyra
ómar mjer hverja stund.
Eitt sumarkvæði.
Nú rennur eygló við austurbrún.
Um miðjan tind morguninn skín.
Og árroði færist um engi og tún.
Fögur er sólarsýn.
Og hugur minn leitar á Ijóssins fund.
Um miðjan tind morguninn skín.
Jeg geng mig aleinn i grænan lund.
Fögur er sólarsýn.
Sem hljóðlát kirkja er veröld víð.
Um miðjan tind morguninn skín.
Og pokan beltast í blárri hlíð.
Fögur er sólarsýn.
Úr skammdegisvísum.
i.
RÖKKURVÍSUR.
Dagurinn líður og ljósið
læsir í hirslu sinni.
ísköldutu skamdegisskuggum
skeflir að sálu minni.
Dagurinn líður og lækkar;
lengi hann varir eigi.
í rökkrinu segja pau sögur
systkinin, von og tregi.
Og vonin ræðir um vorið
og víðáttu hugar túna;
en treginn um lauf í lundi,
sem leggjast í jörð og fúna.
Svo ræðir hún vonin um vorið
og veg peirra’, er forðum unnu
að sögurnar renna i rökkrið,
sem roðaskín morgun sunnu.
Hvort nianstu pað lifið í lundi,
við ljósdýrð og hörpu snilli,
er ljeku par upphaf og endir
svo ekki varð sjeð á milli?
Hvort manstu pað liflð í lundi
og ljómann á vorsins brúði,
er morguninn átti sjer óðal
í aftansins töfraskrúði?
Hvort rnanstu pað lifið í lundi
og ljóðin á æskuvangi,
er til pín hvarf augabragð ástar
með eilifðarrós í fangi?
Hvort manstu pað lífið í lundi
er leiftruðu fjöll og hólar
og sjálfsfórnar ódáinsangan
fjekk eldskírn í kveðju sólar?