Óðinn - 01.01.1921, Blaðsíða 44

44
ÓÐINN
af vergangsmönnum? Komust bú í blóma?
Nei, bannfæring og blessun eru orð,
sem verða fánýt pulin orð, tóm orð,
sem gera engum mein, sje ekki fest
nein trú á þeim.
S o 1 v e i g.
Jeg treysti’ á helgan kraft,
sem kirkjan hafi; að athöfn hennar öll
mjer veiti sælu.
Síra Porgeir.
Veitstu, að aðal starf
þcssarar kirkju er að fleka út fje
munaðarlausra, og ræna rika menn
helst öllu, sem þeir eiga. Kirkjan er
ræningjabæli sett í miðja sveit.
Jeg vil helst taka biskupana báða
og segja þeim til sjmda, láta lög
ná svo til þeirra, eins og annars fólks.
Jeg safna liði. — Solveig, kystu míg!
S o 1 v e i g
(íer unctun;.
Nei, þú ert jirestur.
Síra Porgcir.
Sem er setlur af;
kystu mig, vina! Hjer er höndin mín.
S o 1 v e i g.
Jeg get það ei, þú vanst ineð henni víg.
Síra Þorgcir.
Jeg bæti vígið.
S o 1 v e i g.
Pú vilt vinna fleiri!
Síra Porgeir.
í annað sinn þú setur mig í bann,
nema þú leysir mig með löngum koss.
S o 1 v e i g.
Jeg elska þig, þótt þú sjert horfinn licill.
Hvað fer á eftir?
Síra Porgeir.
Fátæk kirkja og þýð,
sem fyrirgefur mjer og öðrum all. —
Jeg safna liði, leita’ upp röska menn,
og verð að ganga að þvi með glöðum hug.
Jeg hefi tapað, sjertu’ á móti mjer,
en sjertu með mjer sigra’ eg himna og hel.
Kystu mig, ást mín! — áður en jeg fer.
(Faömar Solveigu nauðuga í fyrslu. Hún snýst uð
siðustu að honum, og faðinar hann að sjer. Sira Por-
geir IVr).
S o 1 v e i g.
Pví má jeg aldrei blýða þjer, mitt hjarta,
og faðma þann, sem ann jeg framar öliu
á jörð. Þú hræðist hroðaverkin öll,
þjer finst þú sjert að faðma dæmda sál
án frelsisvonar. Ogn og ótti berst
við frið og von; jeg hætti því að hugsa,
og bið þig friðar, óró, kvíði og ógn.
S ö n g u r.
1. Skógurinn vænn og völlurinn grænn,
vall þar spói, flautaði ló.
— Minn kæri vin þar koss gaf mjer! —
En ungu lömbin ljeku sjer,
og liggja nú undir snjó.
2. Vor, þú átt Ijós, sem lífgar upp rós,
lauf í skóg og grösin i tó.
— Minn kæri vin mig kysli um vor! — ,
Nú festir klaka i freðin spor,
rninn friður er undir snjó.
3. Kaila fram sól, gef sumar um jó),
signdu mó, og þíddu úr tó.
— Min ást var sæl á sólskinsstund! —
Nú bílur harkan hug og lund,
mitt hjarta er undir snjó.
Hlaðgerður
(kemur).
Vel fór hún brynjan, sem í burlu gekk!
Hún gefur ekki lilefni til gráls
nje ekka. Sira Þorgeir sjálfur kann
að vera einhvers valdur.
S o 1 v e i g.
Jeg skil ci.
Hlaðgerður.
Mein er að eiga slíkau einkaviii,
Pað segir fólk, sem sjál'I það hefur reynt,
hættu við prestinn!
S o 1 v e i g.
Hvernig veistu nú,
að hann sje mjer i huga?
Hlaðgerður.
Snót mín, þú
ert dalabarn, og engin dularrún,
sem vitringarnir valla geta ráðið.
Hann sira Porgeir gekk í þessu burl
og grátin eftir situr þú i sorg.
Jeg kenni honum um.
S o 1 v eig.
Sem ckki er rjett.
Hlaðgerður.
Hættu við prestinn! Hann mun svikja þig,
mig sveik hann hjer í sinutn eigin kór . .
S o 1 v c i g.
Pú slitur úr mjer hjartað, — hvílik synd!