Óðinn - 01.01.1921, Blaðsíða 57

ÓÐINN
57
D j á k n i n n.
Sje kirkjan bönnuð enn,
þá má þar að eins þylja lága bæn,
sem ekki heyrist. — Prestur, þú ert þar.
Síra Porgeir.
Já, víst er svo.
D j á k n i n n.
Og ertu í banni enn?
Síra Porgeir.
Svo má það kalla.
D j á k n i n n.
Æ, færið ykkur fjær,
hann er í banni, bölfunin er sóttnæm,
og sýkir þá, sem ekkert unnu til,
komi þeir nær. — Æ, verið hjer! — Nei, hjer! —
Síra Porgeir
(gengur til fólksins, en hver, sem hann kenuir n.'i'rri,
færir sig fjær honnm).
Taktu i hönd mjer!
S á f y r s t i.
Talaðu’ ekki við mig,
það kynni að frjettast.
Síra Porgeir.
Flý mig ekki, Jón!
Minn aldavinur.
A n n a r.
Ekkert stoðar það,
jeg vil ei fá mjer förunaut til Vítis
í þetta sinn,
Síra Þorgeir.
Pá færð’ hann seinna meir,
þangað fer öll min kæra kristna hjörð.
Pú, Herborg, manst’ hún móðir min var þjer
svo hjartans góð?
K o n a n.
Já, hún, en ekki þú,
þú fer til Vítis — hún tii himna upþ.
Sira Þorgeir
(við unga stúlku).
Pú talar við mig, því jeg fermdi þig.
S t ú 1 k a n.
Pað gerði eg fegin, ef jeg þyrði það.
Ó g a u t a n.
Pvi sækirðu ekki biskups brjeflð fljótt,
því þessi leikur leiðir ei til góðs —
hann sýnir fjötra, lagða á lýð og sál,
þú leitar brjefsins, en jeg veiti vin,
sem færir gleði og hýrgar þessa hjörð.
Síra Þorgeir.
Jeg hef þá einskis úrkost nema þann
að finna brjeíið. (Við djáknann). Fárænn drottins karl!
Pú ert í banni, alveg eins og jeg.
D j á k n i n n .
Pví lýgur þú!
Síra Þorgeir.
Pú stökst hjer upp í stól,
í forboðskirkju, og þuldir þar upp geip
um hala-stjörnu og liörmungar á jörð.
A n n a r.
Jeg sá það sjálfur.
K o n a n.
Sama sá jeg eins.
Bannfærði djákni, dragðu þig á burt!
(Sira Porgeir fer til kirkjuunar. Fólkið fer uiulan til
beggja lianda).
Ó g a u t a n
(gengur að kirkjudyrum og segir hátt).
Koniið þið hjer, ef nokkur vill mitt vin.
(Sóknarfólkið þyrpist þangað og fær bikara),
D j á k n i n n.
Sú kirkjustjórn, er bannfærir sín börn
allmörg í hóp og gjörir enga grein
á góðum og illum, er á viltum veg.
En lýsi kirkjan bestu menn í bann
úr sinni hjörð, þá er hún bráðum dæmd
sem annað hræ, og endar brátt sitt skeið.
Pó tekur yflr, þegar banni er slengt
á helga menn, sem hjarta gáfu sitt
og gerðu sig að guðs og kirkjueign.
Pann dag er kirkjan bæði dauð og dæmd.
Og jeg hef bann fyrir heilagleik minn haft;
nú fer jeg ekki feti lengra með þjer,
þú dæmda kirkja. — Drengir, gefið vín!
(Sá fyrsti kemur með bikar af vini. Djákninn snýr á
móti honum til að taka við honum).
S á f y r s t i
(bandar djáknanum frá sjer).
Við flýjum spítelska!
(Setur bikarinn á jörðina).
D j á k n i n n
(tekur upp bikarinn).
Hann spottar mig,
og hyggur jeg sje holdsveikur á sál.
Vín hitar blóðið, annan bikar til!
(Fær næsta bikar, eins og þann fyrri).
(Una, Lárenz, Frlðuv og Solveig koma inn).
U n a.
Er Þorgeir sonur hjer?
D j á k n i n n.
Jú, hans er von.