Óðinn - 01.01.1921, Blaðsíða 33

ÓÐINN
33
það var svo lengi að landsins sj'nir stigu
ögn styttra fram, en faðir þeirra komst,
og þaðan stafar hnignun lands og lýðs.
Breyttu nú til og slígðu feti framar
en gerði faðir þinn, og hafðu hug
að taka Skálholtsstað með hjör í hendi
fangaðu biskup, bej’gðu gamla svírann.
Flýt þjer sem mest, og vertu fyrri til,
hann kremur þig og boðar þig í bann,
ef hann er fyrri.
Síra Þorgeir.
Hjer þarf skjótra ráða,
þú býður fjeið, sem þarf; jeg þarfnast menn,
hvar fæ jeg þá?
Ógautan,
Á samkomunni síðast
buðu þeir sig í tugum.
Síra Þorgeir.
Tygi og vopn
á hundrað manns?
() g a u t a n.
Jeg hef þau einnig til.
Vopnhirslur mínar hefur rekið upp,
og jeg hef þegar sent að sækja þær,
og vistaforða hefur sjórinn skilað
mjer aftur.
Síra Þorgeir
(hugsar sig um).
Biskup, hann er helgur maður!
() g a u t a n.
Jú — heiiagur og vitlaus er mjer eitt, —
og þýðir sama, sagði Torfi í Iílofa,
og Torfi hefði tekið biskup fastan.
Síra Þorgeir.
— Ef lánið hefðí leyft það. —
() g a u t a n.
Ger sem iiann,
Þú tekur biskup, færð mjer síðan fangann;
jeg geymi hann lijá Gottskálk undir jörð;
enginn veit hvar, og allir halda ’ann dauðann.
Þú tekur Skálholt, ræður þar og ríkir
sem biskup — tckur tekjurnar af stólnum,
nær tallaust fje, og heldur her um þig.
Að þessu búnu heldur þú til Hóla
með hundrað manns.
Síra Þorgeir.
Það nægir ekki norður,
þeir verja sig.
Ó g a u t a n.
Nei, ekki Gottskálk grimma!
Þú kemur á óvart þar á öðrum degi
og setst á staðinn, færir mjer hann fanginn,
og býrð á Hólum alveg eins og syðra.
Síra Þorgeir.
En höfuðsmaður, honum gleymir þú!
og konunginum!
Ó g a u t a n.
Höfuðsmaður hefur
hjer ekkert lið, þú lætur hann í friði.
Set menn í ríkið, sæktu’ á konungs fund.
Þú múlar Sigbrit, móður Dýveku,
með gulli og auð; þó Dýveka sje dáin,
mun Sigbrit gamla mæla máli’ þínu
við Iíristján II. Kóngi býður þú
gullið í vættum, greiðir honum skatta
af landi þessu, en býður miklu meira,
ef þú sjert gerður hertogi hans náðar,
og verðir það að erfðum og að ljeni.
Þetta er kænt, því konungurinn hatar
mjög biskupa, og gamlan ættar aðal,
en þú hefur fangað biskupana báða
og býður honum tekjur þeirra hálfar.
Svo kallar jöfur höfuðsmann sinn heim.
Síra Þorgeir
(meö unclrun).
Að slíkt má verða, það er undra undur!
Hertogi landsins — tekur yflr alla
þá drauma, sem mig dreymdi í æskutíð.
Ó g a u t a n.
Og yfirbiskup þess í raun* og rej’nd.
Síra Þorgeir
(brosandi).
011 ríki veraldar með valdi og dýrð!
— Nei, kóngur neitar. —
Ó g a u t a n.
Jú. Hann vill það vist!
Ilann neyðist til að þiggja besta boð,
»botnlausa vasann« vantar ávalt fje.
Þú býður alt sem þarf, jeg fæ þjer fjeið
og fer svo með þjer.
Síra Þorgeir.
Þú hefur ráðið ríkjum,
það sýna ráð þín.
Ó g a u t a n.
Sjálfur er jeg fursti,
sem kunni töfra og lærði að gera gull;
það gerði auðsæld, framför, fegurð, list
hjá þegnum mínum, öfund hinna óx
að sama skapi. — Keisaraliðið kom
og rak mig burt frá ríkjum. Þar mun brátt
fá yfirráðin öfund, fátækt, heimska,
og kirkju hjátrú.