Óðinn - 01.01.1921, Blaðsíða 82

82
ÓÐINN
í Grímsá í Borgarfirði á 19. ári 1893, Ástríður,
dáinn 1905, Helga kona Bjarna Bjarnasonar bónda
á Skáney í Reykholtsdal, Guðrún kona Páls
Zóphóníassonar skólastjóra á Hólum í Hjaltadal,
Vigdís kona Sigurðar Bjarnasonar bónda á Odd-
stöðum í Lundareykjadal, Jón bóndi í Deildartungu,
giftur Sigurbjörgu Björnsdóttur systur Andrjesar
skálds, og Hallfríður ógift. Öll voru Jiau börn
þeirra hjóna mæta vel gefin. Hlutu þau gotl upp-
eldi og góða heimiliskenslu strax í bernsku. Auk
þess fengu þau öll áframhaldsmentun á ýmsum
skólum, bæði til munns og handa. Til þess var
líka geta góð, því bú var stórt og nytjamikið á
hinni miklu og vel setnu jörð. Deildartungu átti
Jón faðir Vigdísar. Skiftist hún til arfs milli hinna
ellefu barna hans. Keypti Hannes síðar alla þá
parta, fyrir gróða búsins. í föðurarf hlaut Hannes
góðjörðina Oddstaði í Lundareykjadal og Klett í
Reykholtsdal. Þannig eftirljet Magnús tvær jarðir
hverjum hinna fimm sona. Auk þess gaf hann
tvær jarðir, aðra þeirra Reykholtsdalshreppi, með
þeim skilmála, að fátæk ekkja, sem bjargaðist án
sveitar og hefði fyrir ómaga að sjá, nyti afgjaldsins
af jörðunni. Af verkunum þekkjast menn.
Hannes í Deildartungu Ijetst úr lungnabólgu 1903.
Tók Jón sonur hans þá við bústjórn með móður
sinni. Var hann þá aðeins á 18. ári, en bráð-
þroska bæði til vits og verka. — 1913 seldi Vig-
dis bú og jörð í hendur hans, en Ijetst ári síðar,
1914. Var hún þá 71 árs að aldri. Þórhallur
biskup flutti fagra ræðu við útför hennar. Heim-
sótti hann þá Reykdæli í síðasta sinn.
Eins og sjá má af því, sem að framan er ritað,
voru þau Deildartungubjón í röð allra fremsta
búenda á sinni tíð, bæði sökum hæfileika og
mannkostu, sem að vonum ganga í arf til niðja
þeirra. Minning þeirra mun blessuð og í heiðri
höfð af þeim mörgu, sem nutu góðs af rausn og
mannkostum þeirra. Kr. P.
Sí
Sakar ekki.
Að hún er ei fjaska fríð
finst mjer lítið saka, —
augun hennar björt og blíð
bænum mínum taka.
Fnjóskur.
0
Ólafur og Anna Thorlacius.
Ólafur Thorlacius var fæddur í febrúar 1837,
sonur Árna Thorlaciusar R. af Dbrg., í Stykkis-
hólmi. Hann var fyrst tvo vetur í latínuskóla
Reykjavíkur og síðan aðra tvo vetur á verslunar-
skóla í Kaupmannahöfn. Eftir það var hann í
kaupförum á sumrum, eða svokölluðum »spekú-
lantstúrum«. Síðan var hann um tíma verslunar-
stjóri í Stykkishólmi, fyrir Smith í Reykjavík, og
giftist þá eftirlifandi konu hans, Önnu, dóttir Jóns
Daníelsens, borgara í Grundarfirði. Eftir það var
hann bókhaldari hjá kaupm. Richter í Stykkis-
Ólafur Thorlacius. Anna Thorlacius.
hólmi í mörg ár, en síðan hjá Daníel bróður
sínum, er stóð fyrir hinni norsku verslun, er
stofnuð var með miklu braski og bramli og gufu-
skipið »Jón Sigurðsson« þá sett á laggirnar. En
það stóð stulta stund og endaði með því, að eignir
hins gamla Thorlaciusar gengu að mestu lil þurðar,
af því að hann greiddi allan þann tekjuhalla sem
varð á versluninni hjá Daníel; en Thorlacius var um
langt skeið talinn auðugasti maður á Vesturlandi.
Ólafur sál. hafði á hendi veðurathuganir í
Stykkishólmi í 50 ár og fjekk mikið hrós fyrir
það starf bjá Observatoriinu í Kaupmannahöfn.
Hann var í mörg ár hreppstjóri í Helgafells- og
Stykkishólmshreppi, og var alt, sem hann gerði,
leyst af hendi með dæmafárri vandvirkni og sam-
viskusemi. Hann andaðist í maí 1920. Myndin,
sem hjer er sýnd, er tekin af honum 45 ára.
Með Ó. Th. er til grafar gengin ein af hinum fyrri
tíma gömlu og göfugu höfðingjaættum þessa lands.
St. D.
Frú Anna Thorlacius er þekt af ritgerðum, sem
birtst hafa eflir hana í íslenskum tímaritum og er
hún mesta merkiskona og fróðleikskona. Hefur
hún sjálf í ritgerðum sínum sagt frá ævi sinni,
einkum á yngri árum.