Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Blaðsíða 1

Um fornan kveðskap
Islendinga og Norðmanna,
Eptir
Benedict Gröndal.
Sú skoðun hefir vakað fyrir sumum fræðimönnum, að
allur forn skáldskapur væri eigi einungis ortur eptir
föstum reglum, sem eigi mátti frá víkja, heldur og að
skáldin hefðu lært að yrkja, þau hefðu verið í nokk-
urs konar skólum. þ>ví verður nú raunar eigi neitað,
að allur skáldskapur verður að vera framinn eptir
vissum reglum; en hversu fastar þessar reglur voru,
það vil eg nú leitast við að sýna hér á eptir. Að
skáldin hafi lært að yrkja, má og að nokkru leyti til
sanns vegar færast. Raunar veitir engi maður sjálfum
sér gáfu skáldskaparins, þvi hún er guðs gjöf og nátt-
úrunnar; en skáldskapar-gáfan getur eflst og lagast
með menntun og lærdómi; en menntun og lærdómur
hinna fornu skálda voru goðasögurnar og átrúnaðar-
sögurnar, til þess að heyja sér kenningar og orðafjölda
(Sn. E. Svb. Eg. 222. Arn. Magn. II 533 og eptir-
máli 2). Goðasögurnar voru ýmist kviður og kvæði,
eða þá sögur í óbundinni ræðu, og höfum vér dæmi
upp á hvorutveggja bæði í Eddu-kviðunum, ýmsum
þulum og drápum (t. a. m. Haustlöng og pórsdrápu),
og í mörgu því, er Snorri hefir sett í Gylfaginningu
Tímarit hins íslenzka Bókmentafélags. III. io