Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Blaðsíða 10

146
svanfold“ (Eyrb. cap. 40), og er vel kveðið. Ein er i
Sturl. 2, 108.
Mumwörp (66) eru eigi stöðugt í heilu kvæði
nema í Jómsvíkinga-drápu Bjama biskups, og gæti
verið, að Bjarni hafi tekið þenna hátt upp eptir Torf-
Einari Orkneyja-jarli1, því í vísu eptir hann (Haralds
s. hárf. cap. 32) eru munnvörp í síðari visu-helmingin-
um (í fyrra helmingi eru aðalhendingar):
Margr verðr sekr of sauði
seggr með fögru skeggi
enn ek at ungs í eyjum
allvalds sonar falli.
Hætt segja mér höldar
við hugfullan stilli
Haralds hefik skarð í skildi
skalat ugga þat höggvit,
og er hátturinn þó eigi alveg réttur, því hér er skot-
hending í 7. visuorði. J>að mætti og, ef til vill, skoða
þetta kveðskaparlag Torf-Einars — ekki sem „munn-
vörp“ (sem hátt), heldur sem háttaföll, og styrkist sú
skoðun á hinum þrem vísum hans í cap. 31., þar sem
skothendingarnar og háttleysurnar eru enn óreglulegri.
—þ>að sem Snorri kallar ‘Torf-Einars-hátf (55), er 1
rauninni ekkert annað en munnvörp. Rétt munnvörp
eru á vísu i Njálss. cap. 133: „höggorma mun hefjaz
—herðiþundr á landi“ o. s. frv.—Samt finnast víða skot-
hendingar þar sem rétthent á að vera, eins og þrá-
faldlega hjá Braga gamla, og má eigi blanda því sam-
an við munnvörp. (í einum háttalykli Lopts ríka er
einn hátturinn nefndur ‘munnvörp’, en það er háttleysa
tóm).
Togdrápulag (68) er við togdrápu þórarins lof-
1) Baunar voru þeir Bögnvaldur Kali og Hallur uppi á
undan Bjarna.