Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1882, Síða 51

.87
hendingarinnar af hinni hörðu samkomu samhljóðand-
anna; en þetta er rétt:
þar fékk síðan sökkvir. Bisk. 2, 25.
klökkr verðr kjölr en rakkan. sst. 50.
Að menn hafi (að minnsta kosti sumir) fundið, að
eigi er rétt að setja þannig einn samhljóðanda á móti
tveim, sést á þessu:
böls neittara frá boðorðum dróttins Guðm. dr. v. 50.
þar sem ,neittara‘ er haft fyrir ,neitara‘, til þess að
setja tt á móti tt, en eigi t á móti tt; eins hefir Kon-
ráð Gíslason fundið, að rétt er að lesa ,lítt mun böl
at bættra' í staðinn fyrir ,lítt mun böl at betra' (Njála
II 219. ath. 181).—Dæmi eru og til, að svo sýnist sem
hljóðstafir ráði einir, t. a. m.
enn þá er sér á Ságu (Hallfr.),
og miklu fleiri dæmi þessa mætti finna; en vegna þess
að það er þessi sameining, sem gerir hljóminn og fulla
kveðandi, hvort það heldur er skothending eður aðal-
hending, þá les eg ,Svíðjóðar‘ en eigi ,Svíþjóðar‘ (i nr.
178)1, því eintómt í nægir hér eigi, eins og í rauninni
eigi nægir eintómt á í: ,svá frá ek hitt at háfa' (nr. 112),
og það enda þótt næsta orð á eptir ,svá‘ byrji á f.
Eins mögur er kveðandin í þessum vísu-orðum í Lilju:
Sú miskunn á settum tíma. v. 22.
sé þér dýrð með sannri prýði. v. 26.
þó var ei svá rík at reifa. v. 35.
þar sem skáldið rímar þannig: (súm-tím’, (séðér-prýði‘,
,þóvar-reifa’ — þessi dæmi sýna einmitt glögglega, að
það er samtenging samhljóðanda við hljóðstafi, sem
gerir fulla kveðandi. Öðru máli er að gegna, þá er
hljóðstafur í samsettu orði límist við seinni hlutann:
1) Skothendingin getur raunar verið -þjóð -síð, og þá þarf
þessa eigi með.
13*