Eimreiðin - 01.01.1903, Blaðsíða 38

38
GRETLA (k. 29): Um sumarit var lagt hestaþing fjölment á
Langafit ofan frá Reykjum; kom þar margt manna. Atli at Bjargi
átti hest góðan móalóttan, af Keingálu kyni; höfðu þeir feðgar mætr
miklar á hestinum. Þeir bræðr Kormákr ok Þorgils á Mel áttu hest
brúnan, öruggan til vlgs; þeir skyldi etja saman ok Atli frá Bjargi.
Margir váru þar aðrir góðir hestar. Oddr ómagaskáld, frændi Kor-
máks, skyldi fylgja hesti þeira frænda sinna um daginn. Oddr gerðist
sterkr maðr, ok lét um sik mikit, ódæll ok ófyrirleitinn. Grettir spurði
Atla bróður sinn, hverr fylgja skyldi hans hesti. »Eigi er mér þat
svá glögt,« sagði hann. »Viltu, at ek standi hjá?« sagði Grettir.
»Vertu vel stiltr þá, frændi,« sagði Atli, »því at hér er við metnaðar-
menn um at eiga.« »Gjaldi þeir sjálfir ofstopa síns,« sagði Grettir,
»ef þeir hafa hann eigi í hófi.« Nú eru hestarnir fram leiddir, en
hrossin stóðu framarlega á árbakkanum, ok váru bundin saman. Hylr
mikill var fyrir framan bakkann. Hestarnir bitust allvel, ok var þat
hin mesta skemtan. Oddr fylgdi með kappi, en Grettir lét hefjast
við, ok tók í taglit annarri hendi, en hélt með annarri stafnum, er
hann keyrði með hestinn Oddr stóð framarlega hjá sínum hesti, ok
var eigi traust, at hann styngi eigi hest Atla af takinu Eigi lét Grettir
sem hann sæi þat. Bárust hestarnir fram at ánni; þá stingr Oddr
stafinum til Grettis, ok kom á herðablaðit, því at Grettir horfði öxl-
inní at honum. Þat var mikit tilræði, svá at undan hljóp holdit, en
lítt skeindist Grettir. í því bili risu hestarnir hátt upp; Grettir hljóp
undir hömina á hesti sínum, en rak stafinn á síðu Oddi svá hart, at
þrjú rifin brotnuðu í honum, en Oddr hraut út á hylinn, ok svá hestr
hans, ok hrossin öll, þau er bundin váru. Var þá lagst til hans, ok
dreginn af ánni, Þá var óp mikit gert at þessu. S’eir Kormákr
hlupu þá til vápna, en Bjargsmenn í öðrum stað; en er þat sá Hrút-
firðingar ok Vatnsnesmenn, gengu þeir i milli, ok urðu þeir þá skildir,
ok fóru heim ok höfðu hvárir ill h.eit við aðra, ok sátu þó um kyrt
um hríð.
NJALA (k. 58—59): Starkaðr átti hest góðan, rauðan at lit; ok
þótti þeim sem engi hestr myndi hafa við þeim í vígi. Einu hveiju
sinni var þat, at þeir bræðr ór Sandgili váru undir Í’ríhyrningi. Þeir
höfðu viðrmæli mikit um alla bændr i Fljótshlíð, og þar kom, at þeir
töluðu, hvárt nakkvarr myndi vilja etja hestum við þá. En þeir menn
váru, at mæltu þat til sóma þeim ok eptirlætis, at bæði myndi vera,
at engi myndi þora við at etja, enda myndi engi eiga þvílíkan hest.
Þá svaraði Hildigunnr: »Veit ek þann mann, er þora mun at etja
við yðr.« »Nemn þú þann,« segja þeir. Hón svarar: »Gunnar at
Hlíðarenda á hest brúnan, ok mun hann þora at etja við yðr ok alla
aðra.« »Svá þykkir yður konum,« segja þeir, »sem engi muni vera
hans maki. En þó at auvirðilega hafi farit fyrir hánum Geirr goði eða
Gissurr hvíti, þá er eigi ráðit, at oss fari svá.« »Yðr mun first um
fara,« segir hón, ok varð þeim af hin mesta deila. Starkaðr mælti:
»Á Gunnar vilda ek at ér leitaðið sízt manna; því at erfitt mun yðr
verða at ganga í móti giptu hans.« »Leyfa munt þú oss, at vér bjóð-
im hánum hestaat?« segja þeir. »Leyfa,« segir hann, »ef ér prettið
hann í öngu.« Þeir kváðuz svá gera mundu. Riðu nú til Hlíðarenda.