Eimreiðin - 01.01.1903, Blaðsíða 60

6o
sleðana þjóta bæ frá bæ, og honum fanst Gleðin halda í taum-
ana, og Fegurð og Kærleikur standa á kjálkunum. Ó, hvað hann
þráði frið hinna eilífu skóga.
f*ar norður frá, þar sem trén standa þráðbein sem súlur upp
úr jafnsléttunni, þar sem snjórinn liggur í þungum lögum á hreyf-
ingarlausum greinunum, þar sem vindurinn er þróttlaus og aðeins
getur leikið sér hóglega að nálum toppanna, þar vildi hann ganga
inn, lengra og lengra, alt þangað til kraftar hans mundu þverra og
hann mundi hníga niður undir stóru trjánum, dauðvona af hungri
og kulda.
Hann þráði hina stóru ymjandi gröf fyrir norðan Löfven, þar
sem öfl eyðileggingarinnar skyldu geta orðið honum yfirsterkari,
þar sem hungrinu, þreytunni, kuldanum og brennivíninu loksins
skyldi takast að yfirbuga þennan vesalings skrokk, sem gat
þolað alt.
Hann var kominn niður að veitingahúsinu og ætlaði að bíða
þar til kvelds. Hann hafði farið inn í veitingastofuna og sat í
hálfgerðu rænuleysis móki á bekknum við dyrnar, og dreymdi um
hina eilífu skóga.
Veitingakonan kendi í brjósti um hann og gaf honum eitt
staup af sterka, gómsæta brennivíninu sínu. Hún gaf honum meira
að segja annað til, af því hann bað hana svo vel.
Meira vildi hún ekki gefa honum, og förumaðurinn varð al-
veg eyðilagður. Hann varð að fá meira af þessu sterka, gómsæta
brennivíni. Hann varð enn þá einusinni að finna hjartað hoppa
í brjósti sér og hugsanirnar glæðast við áhrif vínsins. Ó, þessi
blessaði korndrykkur, sólskin sumarsins, fuglasöngur þess, ilmur
og fegurð flaut alt á bylgjum hans. Enn einusinni, áður hann
hyrfi í nótt og myrkur, vildi hann njóta sólskins og hamingju.
Svo lét hann fyrst mjölið, svo mjölpokann og að síðustu
sleðann — alt fyrir brenniyín. Af því varð hann dauðadrukkinn
og svaf svo langan tíma á bekk í drykkjustofunni.
Pegar hann vaknaði, sá hann, að það var ekki nema um eitt
að velja fyrir hann í þessum heimi. Ur því þessi vesæli skrokkur
hefði náð valdi yfir sál hans, úr því hann hefði getað fengið af
sér að drekka upp það, sem barnið hafði trúað honum fyrir, úr
því hann væri svívirðing fyrir jörðina, þá hlyti hann að losa hana
víð að bera þennan ræfil. Hann hlyti að gefa sál sinni frelsi, lofa
henni að fara til Guðs.