Eimreiðin - 01.01.1903, Blaðsíða 42

42
VÍGLUNDARSAGA (k. 7—8): Þeir bræðr áttu einn graðan hest,
brúnan at lit, hann var ólmr; hveijum hesti rendi hann, sem honum
var við att; hann hafði vígtennr svá stórar, at þær vóru öngum hest-
tönnum h'kar. Víglundr átti graðan hest fífilbleikan at lit, hesta beztr
ok fegrstr; hann hafði mikil mæti á hestinum. — — — Þat var einn
dag, er þeir bræðr, Jökull ok Einarr, riðu til Ingjaldshvols, þeir vóru
allir heima feðgar ok úti staddir. Jökull spurði, hvort Víglundr vill gefa
honum hestinn hinn fífilbleika. Víglundr kveðst ekki ráðinn í því. Jök-
ull kvað fornmannliga við orðit, en Víglundr kvað ekki farit at því.
»í>á muntu vilja etja við mik hestunum?« »f>at þykir mér mega,«
segir Víglundr. »f>á þyki mér betr en gefinn,« segir Jökull. »Mun
þat eigi fara sem má,« segir Víglundr. Kveða þeir á dag, nær vera
skal hestaatið. En er sú stund kom, er hestum skal etja, þá var fram
leiddr brúnninn þeirra bræðra, ok lét hann ógrliga. f>eir bjuggust til
bræðr báðir at fylgja honum. f>ví næst kom fram bleikrinn Víglundar;
en þegar er hann kom í hringinn, þá snerist hann í kringlu, alt þar
til, er hann hóf upp báða fætr hina fyrri ok setti framan á snoppu
Brúns, svá at úr honum hrutu allar vígtennrnar. Síðan lagði hann at
tennrnar sínar ok náði aptrhuppinum á Brún, ok reif þar á hol; datt
Brúnn þá niðr dauðr. Ok er Fossverjar sáu þat, hlupu þeir til vopna
ok svo hvorirtveggju, ok börðust þar til, er þeir f>orgrímr ok Hólm-
kell gátu skilit þá, ok var þá fallinn einn maðr af Víglundi, en tveír
af þeim Jökli, ok skildu við svo búit.
GLÚMA (k. 13 og 18): Einn dag ferr Glúmr til hestaþings ok
verkstjóri hans; ríðr hann meri, en hestr hans rennr hjá. Er þar
skemtan góð. f>ar var Kálfr frá Stokkahlöðu. Hann átti hestklár einn
gamlan — en hann kom hverjum hesti fyrir. Hann mælti: »Hví skal
eigi þann hér í möti leiða dýrkjálkinn þeirra f>veræinga?« Glúmr
svarar: »f>at er újamligt, hestr sá og klárr þinn.« Hann segir: »f>ví
munu þér eigi vilja, at engi hugr mun í vera — kann vera at sanni
it fornkveðna, at fé sé drottni glíkt.« Glúmr svarar: »f>at mun þér
ókunnugt — mun ek ok eigi neita fyrir hans hönd, en at mun vera
eigi lengr, en hann vill.« Kálfr segir: »Vánir má þess vita, at fátt
mun í móti yðrum vilja.« Vóru hestar fram leiddir ok bituz vel, ok
þótti öllum hestr Ingólfs betr ganga, ok vill Glúmr þá skilja. Ríða
heim. Er Ingólfr þar þau missari ok hugnaði Glúmi vel við hann.
Samkváma var við Djúpadalsá. f>ar kemr Glúmr ok Ingólfr með hest
sinn. Kálfr kemr þar — hann var vinr Esphælinga, f>ar var hestr
hans, ok býðr, at nú skulu þeir til þrautar leggja hestaatit. Glúmr
kveðr Ingólf ráða skulu. Hann léz ófúss vera, en nenti eigi undan
at ganga. Eru hestar fram leiddir; keyrir Kálfr hest sinn; gengr
hestr Ingólfs betr í öllum lotum. f>á keyrir Kálfr stafinn við eyra
hesti Ingólfs, svá at hann svimrar, ok þegar eptir réð hann á. Glúmr
gekk þá at, ok náiz jafnaðr, ok lýkr svá, at hestr Kálfs gekk út.
Varð þá óp mikit. Ok at skilnaði laust Kálfr Ingólf með stafnum. Standa
menn nú á milli. Glúmr mælti: »Gefum engan gaum at slíku — svá
lýkr hér hverju hestaþingi.« Már mælti við Ingólf: »Svá mun
faðir minn ætla, at þér verði engi svívirðing at þessu höggi.« — —
— Annat sumar var stofnat hestaþing, þat er öllum hestum skal etja,