Eimreiðin - 01.01.1903, Blaðsíða 55

55
Hann var svo hjartanlega glaður, presturinn, hann ásetti sér
að drekka aldrei framar.
Sá var enginn, sem ekki væri gíaður við miðdagsverðinn þann.
Peir, sem höfðu verið göfuglyndir og fyrirgefið, voru glaðir, og
prestarnir og prófastarnir voru glaðir yfir að hafa komist hjá
hneyksli.
Blessaður biskupinn hóf upp glas sitt og hélt ræðu um að
sér hefði. sagt þungt hugur um þessa ferð í fyrstu, því hann
hefði heyrt ýmsar ljótar sögur. Hann hefði farið af stað til að
mæta Sál, en sjá, Sál var þegar umbreyttur í Pál, og útlit fyrir
að hann myndi starfa meira en nokkur hinna. Og guðsmaðurinn
taláði ennfremur um þá miklu hæfileika, sem þessi ungi bróðir
þeirra hefði öðlast, og hrósaði þeim. Ekki svo að skilja, að hann
mætti ofmetnast, heldur ætti hann að neyta allra krafta sinna og
vaka vel yfir sjálfum sér, eins og hver sá yrði að gjöra, sem
bæri afarþunga og dýrmæta byrði á herðum sér.
Presturinn varð ekki fullur við þennan miðdaginn; en ör var
hann. Öll þessi mikla, óvænta hamingja sveif á hanti. Himininn
hafði látið eldtungu andans loga yfir honum. Mennirnir höfðu auð-
sýnt honum kærleik sinn. Blóðið hélt enn þá áfram að streyma
brennheitt með flughraða gegnum æðar hans, þegar kvöldið kom
og gestirnir voru farnir. Langt fram á nótt sat hann vakandi í
herbergi sínu og lét næturloftið streyma inn gegnum opinn glugg-
ann, til að svala þessum unaðssæla hita, þessari ljúfu óró, sem
varnaði honum svefns.
Pá heyrðist rödd: »Vakir þú prestur?«
Maður kom gangandi yfir grasflötinn upp að glugganum.
Presturinn leit út og kendi þar Kristján Berg, kaptein, einn af
sínum trúföstu drykkjubræðrum. Flakkari, húslaus og heimilislaus
var hann, þessi Kristján kapteinn, og jötunn að vexti og afli; stór
var hann sem standberg og heimskur sem bergþurs.
»Víst er ég á fótum, Kristján kapteinn,« svaraði prestur.
»Finst þér nóttin sú arna löguð til svefns?«
Og heyrum nú hvað þessi Kristján kapteinn hefir að segja!
Jötuninn hefði grunað margt. Hann hefði þózt sjá það í hendi
sér, að presturinn mundi héðan af verða hræddur við að fá sér í
staupinu. Hann mundi aldrei verða óhultur framar, því þessir
prestar og prófastar, sem nú hefðu verið þar, gætu svo sem
komið aftur og fært hann úr hempunni, ef hann drykki.