Eimreiðin - 01.01.1903, Blaðsíða 43

43
þeim er til vóru í héraðinu, ok skyldu þeir í mót ór enum efra hrepp
ok enum neðra, ok skyldu sinn mann hvárir til taka, ok kveða at,
hvárir betr hefði; ok skulu þeirra atkvæði standa, er til vóru kosnir.
Ofan ór hrepp var Bárðr til kosinn, en ór neðra hrepp Vigfúss Glúms-
son. Var þar fjöldi hesta og góð skemtan, ok tnjögjamvígi; ok vóru
mörg hestavíg senn um daginn. En svá lauk, at jammargir höfðu vel
bitiz ok jammargir runnit, ok urðu þeir á þat sáttir, at jamvígi væri.
En þá léz Vigfúss eiga hest, er eigi var att — »ok er sá beztr þeirra,
er hér hafa í dag komit; leiði þér þar í mótnökkum.« Bárðr svarar:
»Vándr líz oss sá; munum vér engan þar mót láta, ok köllum þó
jamvígi.« Vigfúss segir: »Skortir yðr þá, ok muntu eigi þat vilja, at
mælt sé, at þér hafit eigi við.« »Vel hefir þú einurð haldit hér til,
en nú skýjar á heldr ok finst nú þat á, at þú munt optarr hafa staðit
nær búrhillum ok ráðit urn matargjörð með móður þinni, en gengit at
hestavígum; ok er þann veg litt skegg þitt eigi síðr.« Vigfúss hló at
ok margir aðrir. Kemr húskarl Halla heim,' ok spurði hann at hesta-
þinginu. Húskarlinn svarar: »Jamvígi þótti þeim.« Halli spurði: »Urðu
þeir ásáttir, Bárðr ok Vigfúss?« Hann svarar: »Víst vel — þó mælti
Bárðr eitt orð við Vigfús.« Hann spurði: »Hvert var þat?« Hann
segir. Halli mælti: »Þat er ills efni.« Húskarlinn segir: »Hló Vigfús
at.« Halli svarar: »Þat er vani þeirra feðga at hlæja, þá er víghugr
er á þeim.«
STURLUNGA (II, 342 — Árons saga, k. 18): Sá atburðr varð
á einu sumri, som opt kann til bera, at þar var hestum att. Maðr
er nefndr Gautr á Meli; göfugr maðr at ætt ok at margri annarri at-
ferð; hann var mikill vin Sturlunga ok hafði þegit af Sturlu hest
góðan; ok var þat margra manna orð, at sá væri hestr beztr í Noregi.
Maðr er nefndr Árni óreiða, íslenzkr maðr; hann hafði sent konungi
hest, þann er hann kallaði beztan á íslandi; ok þeim hestum skyldi
etja; kom til fjölmenni mikit, En er hestarnir vóru fram leiddir, sýnd-
isk hvárrtveggi inn vænligasti. Þeir vóru lausir látnir, ok kómu hart
saman; ok var þetta it skörulegasta víg, bæði hart ok langt. En er
á leið vígit, lattisk hestr konungs. Fansk konungi fátt um ; var þat
auðfundit, at konungi þótti hvergi betr. Nú gengr Gautr um mann-
hringinn, ok sér vel upp því enu eina auganu, er til var. Áron var
nær staddr, ok sá maðr hjá hónum, er Þórarinn hét, ^frændi hans.
í’eim líkaði illa, er hestrinn var sigraðr. Var Áron vin Árna, en engi
Gauts; þykkisk hann sjá, hvat veldr. Nú sem þeir sjá, at konungr
leggr enga hugðu til hests síns, ganga þeir fyrir konung. Þá mælti
Áron: »Leggit eigi óvirðing á hestinn, herra, því at hann man vera
hin mesta hross-gersemi; en hann hefir ekki þá atferð, sem hann er
vanr.« »Hver er sú?« segir konungr. »Maðr fylgir þar hesti hverj-
um, er fram er leiddr,« segir Áron, »ok hefir staf í hendi ok klappar
á lend hestinum, og þar með styðr hann hestinn, þá er hann ríss.«
»Ef þú þykkisk munu gera stað í hestinn, Áron,« segir konungr, »þá
far til.« Nú leggja þeir Áron ok T’órinn af sér yfirhafnir sínar; ok
taka skíður í hönd sér; ganga síðan at hesti konungs, þar sem hann
stóð í utanverðum mannhringinum, ok létu koma við hann stafi sína.
En hann. brá við, svá sem hann þættisk vita, til hvers þeir væri