Eimreiðin - 01.05.1905, Blaðsíða 2

82
að bornir þeir væru’ í þann háa sess.
því þá réði fræknleikur fylgi og völdum.
þeir vöfðu að höndum sér valdanna taum
og vísuðu leið hinum máttuga straum,
og vei hverjum þeim, sem var veill eða hálfur.
Pað kostaði’ oft grimd og það kostaði blóð. —
Þar var kastað um það, sem á mestu stóð
að fella og vinna — eða falla sjálfur.
Peir leyfðu sem fæstum að ieggja sér ráð,
þeir lifðu’ upp á guðs, ekki mannanna, náð,
og tóku’ að sér ábyrgð á allra högum.
Peir unnu sér traust og þeir unnu sér lönd,
þeir unnu sér sjálfir konunnar hönd,
en lifðu ekki’ á arfi frá eldri dögum.
Já, gaktu hljótt um þinn háa sal. —
Par horfir á þig slíkt mannaval.
það fyllir þig einhverjum óljúfum kendum.
þeir vega og meta þitt manngildi alt,
þeirra marmaratillit er napurt og kalt.
Eg held að þeim finnist þú hokinn í lendum!
Nú ber að augum hóp af sælli sjónum.
Nú sérðu lýðinn breiða út sitt skraut
og varpa sínum mörgu millíónum,
af mestu rausn á þína tignarbraut.
þín mikla höll af skálaglammi skelfur,
hún skín og glitrar — næstum blindar þjóð,
og yfir bæinn bera tónaelfur
á blíðum öldum þinnar frægðar óð.
þar blakta merki fornra frægðardaga,
sem feður þínir báru’ á undan sér.
Hve stór og ágæt er ei þeirra saga
en erfið var hún flestum — nema þér.