Eimreiðin


Eimreiðin - 01.05.1905, Blaðsíða 58

Eimreiðin - 01.05.1905, Blaðsíða 58
i3» hans væri ekki rnikil, ruddi hún sér þó braut gegnum öll mót- mælin, svo hann gat haldið áfram: »Og úr því við erum að tala urn hunda, verð ég að leyfa mér að setja fram ákaflega djúpsetta ágizkunarkenning eftir sjálf- an mig. Ætli það geti ekki legið eitthvað afareinkennilegt fyrir þjóðarskapsmuni vora í því, að við einmitt hjá okkur höfum alið upp þetta göfuga hundakyn: hina þjóðfrægu, kynhreinu, dönsku hunda? Petta sterklega, bringubreiða dýr með gildu hrömmun- um, svarta ginið og tennurnar ægilegu, en þó svo góðlátlegt, meinlaust og viðmótsþýtt, — minnir það ekki á hina þjóðkunnu, óþrotlegu, dönsku höfðingjahollustu, sem aldrei hefir svarað rang- sleitni og misþyrming með öðru en sídillandi rófum, magaskriði á jörðunni og sleikjandi tungum? Og þegar við nú eruin að dást að þessu dýri, sem er gert í vorri eigin mynd og líkingu, er það þá ekki með einskonar angurværu sjálfshrósi að við klöppum því á kollinn: þú ert svo góður, svo tryggur, í sannleika stór og inndæll!« »Heyrið þér, herra kandídat Hansen! — ég vil ekki láta hjá líða að vekja athygli yðar á, að í mínu húsi eru vissir hlutir, sem — —« Húsbóndinn var reiður; en góðlyndur ættingi hans flýtti sér að grípa fram í: »Eg er sveitabóndi, og þér játið þó líklega — herra kandídat! að góður búhundur eða húsvörður er hreint og beint ómissandi fyrir okkur — ha?« »Ja, jæja — svolítill búrakki, sem getur gjammað, svo að vinnu- fólkið vakni«. »Nei, ég þakka fyrir! við verðum sveimér að hafa almenni- legan hund, sem getur tekið í lurginn á bófunum. Eg hefi nú ljómandi víghund«. »Og þegar svo einhver meinleysisgarmur kemur hlaupandi. til að segja yður, að það sé kviknað í bakbænum, og þessi ljómandi víghundur yðar þýtur í kverkarnar á honum — hvað þá?« »Ja — þá er það óheppilegt«, sagði bóndi hlæjandi, og hinir hlógu líka. Viggó Hansen var nú orðinn svo ákafur með að senda svör í allar áttir og hinar herfilegustu fjarstæður, að einkum æskulýður- inn skemti sér stórkostléga, án þess að taka eftir, hversu gremjan fór vaxandi: »En varðhundarnir — varðhundarnir! þér ætlist þó til að við
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.