Eimreiðin - 01.05.1905, Qupperneq 58

i3»
hans væri ekki rnikil, ruddi hún sér þó braut gegnum öll mót-
mælin, svo hann gat haldið áfram:
»Og úr því við erum að tala urn hunda, verð ég að leyfa
mér að setja fram ákaflega djúpsetta ágizkunarkenning eftir sjálf-
an mig. Ætli það geti ekki legið eitthvað afareinkennilegt fyrir
þjóðarskapsmuni vora í því, að við einmitt hjá okkur höfum alið
upp þetta göfuga hundakyn: hina þjóðfrægu, kynhreinu, dönsku
hunda? Petta sterklega, bringubreiða dýr með gildu hrömmun-
um, svarta ginið og tennurnar ægilegu, en þó svo góðlátlegt,
meinlaust og viðmótsþýtt, — minnir það ekki á hina þjóðkunnu,
óþrotlegu, dönsku höfðingjahollustu, sem aldrei hefir svarað rang-
sleitni og misþyrming með öðru en sídillandi rófum, magaskriði á
jörðunni og sleikjandi tungum? Og þegar við nú eruin að dást
að þessu dýri, sem er gert í vorri eigin mynd og líkingu, er það
þá ekki með einskonar angurværu sjálfshrósi að við klöppum því
á kollinn: þú ert svo góður, svo tryggur, í sannleika stór og
inndæll!«
»Heyrið þér, herra kandídat Hansen! — ég vil ekki láta hjá
líða að vekja athygli yðar á, að í mínu húsi eru vissir hlutir,
sem — —«
Húsbóndinn var reiður; en góðlyndur ættingi hans flýtti sér
að grípa fram í: »Eg er sveitabóndi, og þér játið þó líklega —
herra kandídat! að góður búhundur eða húsvörður er hreint og
beint ómissandi fyrir okkur — ha?«
»Ja, jæja — svolítill búrakki, sem getur gjammað, svo að vinnu-
fólkið vakni«.
»Nei, ég þakka fyrir! við verðum sveimér að hafa almenni-
legan hund, sem getur tekið í lurginn á bófunum. Eg hefi nú
ljómandi víghund«.
»Og þegar svo einhver meinleysisgarmur kemur hlaupandi. til
að segja yður, að það sé kviknað í bakbænum, og þessi ljómandi
víghundur yðar þýtur í kverkarnar á honum — hvað þá?«
»Ja — þá er það óheppilegt«, sagði bóndi hlæjandi, og hinir
hlógu líka.
Viggó Hansen var nú orðinn svo ákafur með að senda svör í
allar áttir og hinar herfilegustu fjarstæður, að einkum æskulýður-
inn skemti sér stórkostléga, án þess að taka eftir, hversu gremjan
fór vaxandi:
»En varðhundarnir — varðhundarnir! þér ætlist þó til að við