Eimreiðin - 01.05.1905, Blaðsíða 63

143
insta kóeffisíentinum sínum; það hafði verið óvenjulega hart að-
göngu að standa á verði þá nótt, og hann geklc eirðarlaus fram
og aftur í Opnurá og beið eftir maddömu Hansen. Hún var vön
að koma um þetta leyti eða jafnvel fyr, og í dag hafði hann ein-
sett sér að hafa út úr henni hálfan bjór eða heitan kaffibolla.
En ekkert bólaði á maddömu Hansen; og hann fór að hug-
leiða, hvort það væri nú ekki skylda hans að kæra hana; hún
kynni sér ekki hóf; það dygði ekki lengur að láta þessar yfir-
skinsbrellur viðgangast með þessi kálblöð og þessa kolasölu.
Pyri og Valdimar höfðu líka margsinnis gægst út í eldhús-
krílið, til að gá að, hvort móðir þeirra væri ekki komin og bú-
in að láta upp kaffið. En það var enginn eldur undir katlinum
og svo dimt uppi yfir og kalt í stofunni, að þau trítluðu aftur
í bælið, grófu sig niður í hálminn og gömnuðu sér með því, að
sparka í magann hvort á öðru.
— þegar lokið var upp hliðunum að kolabirgðum Hansens
kaupmanns á Kristjánshöfn, sat Tryggur þar inni fyrir og skaut
augunum sneyptur í skjálg til hliðar; það var líka viðbjóðsleg
iðja, sem honum hafði verið fengin.
Úti í einum króknum fundu menn innan um tómar körfur
ræflahrúgu, er frá komu veikar stunur; í snjónum sáust fáeinir
blóðdropar, og rétt hjá þeim lá sykrað vínarbrauð ósnert.
Pegar verkstjórinn skildi, hvernig í öllu lá, sneri hann sér að
Trygg, til að hrósa honum; en Tryggur var allur á burt og far-
inn heim; honum bauð altof mikið við þessu.
þeir fóru þá til og tóku hana upp, eins og hún var á sig
komin — holdvot og hryllileg, og verkstjórinn ákvað, að hún
skyldi fara með fyrsta kolavagninum, sem færi inn til bæjarins,
þeir gætu svo komið við á spítalanum, og þá gæti prófessorinn
sjálfur glöggvað sig á, hvort það tæki því að lappa upp á hana. —
Nokkru eftir dagmálabilið fór kaupmannsfólkið að tínast að
dögurð.arborðinu. þyri varð fyrst. Hún flýtti sér til Tryggs, klapp-
aði honum og kysti og lét gæluorðin dynja yfir hann í sífellu.
En Tryggur hreyfði ekki rófuna, leit naumast upp, heldur
hélt áfram að sleikja á sér lappirnar, sem voru orðnar hálfsvartar
af kolahríminu.
»Drottinn minn góður — elsku mamma!« kallaði froken þyri,
»hann Tryggur er vafalaust veikur; hann hefir náttúrlega orðið
innkulsa í nótt; það var líka hræmulegt af honum pabba«.