Eimreiðin - 01.05.1905, Blaðsíða 53

133
sögur voru þegar farnar að ganga um hana, og hún var á sífeldu
flakki um allan bæinn í mjög mismunandi erindum.
Maddama Hansen vildi aldrei hlusta á þessar sögur; hún lét
þær eins og vind um eyrun þjóta og gerði ekkert úr þeim. Og
hún tók heldur ekkert tillit til ráðlegginga nágranna sinna og vin-
kvenna um að láta krakkana eiga sig — þau væru sveimér orðin
nógu spilt til þess — og taka heldur einn eða tvo leigjendur, sem
borguðu fyrir sig. »Nei — nei!« svaraði maddama Hansen, »með-
an þau eiga eins konar heimilisnefnu hjá mér, getur lögreglan þó
ekki slegið hrammi sínum á þau, og þá fara þau heldur ekki al-
veg að forgörðum«.
Petta: að krakkarnir hennar færu ekki alveg að forgörðum —
það var í heila hennar orðinn síðasti depilinn, sem alt það safnað-
ist um, sem eftir annað eins líf og hennar gat verið eftir af því,
sem menn kalla móðurtilfinning.
Og þess vegna barðist hún áfram, skammaði krakkana og
barði, þegar þau komu seint heim, bjó um rúmin þeirra og lét
þau fá dálítið að borða, og laðaði þau þannig að sér — eftir því
sem nú um var að gera.
Margt hafði maddama Hansen reynt urn æfina; og alt hafði
það mjakað henni niður á við, stig af stigi, úr vinnukonu í veit-
ingastúlku, niður á við fram hjá þvottakonunni og í það sæti, sem
hún nú var í.
Snemma á morgnana, áður en birta tók, kom hún yfir Knippels-
brú inn í bæinn með þunga körfu í hvorri hendi. Upp úr körf-
unum sást á kálblöð og gulrótagras, svo að vel mátti ætla, að
hún væri að reyna að hafa dálítið upp úr því, að kaupa kálmeti
hjá bændunum á Amager og selja það aftur í Opnurá og þar f
grendinni.
fað var þó ekki kálmetisverzlun, sem tnaddama Hansen rak,
heldur dálítil kolaverzlun. Hún rak hana hálfvegis í laumi og seldi
kolin í smáskömtum fátæklingum, sem voru hennar líkar.
Eftir þessu ósamræmi, er svo gat virzt, tók enginn í Opnurá;
ekki einu sinni lögregluþjónninn Fróði Hansen virtist að sjá neitt
athugavert við verzlun maddömu Hansens. Þegar hann mætti
henni á morgnana, er hún kom rogandi með þungu körfurnar sín-
ar, hafði hann til að spyrja mjög vingjarnlega: »Nu, nú — mad-
dama góð, voru rófurnar ódýrar í dag?«
Og væri kveðja hans miður vingjarnleg, hresti hún hann á