Eimreiðin - 01.05.1905, Blaðsíða 60

140
ekki geta orðið í mesta máta byltingaæsandi og hættulegt fyrir
þjóðfélagið?*
»Ja — drottinn minn góður! þetta er þá hreinn og beinn
byltingaþorpari!« kallaði amma gamla.
Flestir tautuðu líka óánægðir; þetta gengi úr hófi; það væri
ekkert gaman að þessu framar. Aðeins sárfáir héldu áfram að
hlæja: hann meinar ekki vitund með því, sem hann segir; þetta
er bara ávana háttalag hjá honum; — skál Hansen!
En húsbóndinn tók því með meiri alvöru. Hann hugsaði til
sjálfs sín, og hann hugsaði til Tryggs. Með ískyggilegri kurteisi
hóf hann þannig máls:
»Mætti ég fyrst og fremst leyfa mér að spyrja, hvað herra
kandídatinn skilur við skynsamlegt jafnaðarhlutfall milli afbrots og
hegningar?«
»Til dæmis«, svaraði Viggó Hansen, sem nú gat ekki ráðið
sér lengur, »ef ég heyrði sagt frá kaupmanni, sem ætti 2—300
þúsund tunnur af kolum, að hann hefði neitað fátækum vesaling
að fylla pokann sinn, og að þessi sami kaupmaður hefði verið
rifinn sundur af ólmum dýrum, — sko, þá væri það nokkuð, sem
ég gæti látið mér vel skiljast; því á milli slíks mannúðarleysis og
svo grimmilegrar hegningar væri þó skynsamlegt jafnaðarhlutfall —«
»Dömur mínar og herrar! við hjónin biðjum ykkur að gera
ykkur nú ánægð með borðhaldið. Verði ykkur að góðuU
það var töluvert launpískur og mas og fremur dauft hljóð í
gestunum, meðan þeir voru að dreifa sér um stofurnar.
Jafnskjótt og húsbóndinn hafði lokið við að óska hverjum
einstökum matblessunar, reikaði hann til og frá með þræsnu brosi
til að leita uppi kandídat Hansen og vísa honum með skýlausum
orðum á dyr — um aldur og æfi.
En þess þurfti ekki við; Viggó Hansen hafði ratað á þær af
sjálfsdáðum.
III.
Fað var rétt, sem kaupmaðurinn hafði frá sagt um snjóinn.
Pó þetta væri svo snemma vetrar, féll dálítill krapasnjór undir
morgunsárið marga daga í röð; en það varð að regnúða, þegar
sólin kom upp.
Annars var þetta þvi nær eina markið um að sól væri á lofti;