Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 31

'9'
»Hún er að líkindum í fangelsi núr« spyr faðir minn. »JáT
hún var dæmd til þriggja ára fángelsisvistar.« — »Og það er vegna
þessa, að enginn vill gefa þér dóttur sína?« — »Já, — en ég hef
heldur engan spurt um það.« — »Og það er vegna þessa, að þú
hefur engin völd í héraðinu?* — »Peim finst að svona hefði ekki
átt að fara fyrir Britu. Peir segja, að hefði ég verið hygginn
maður, eins og þér voruð, þá hefði ég talað við hana og fengið
að vita, hvað hrygði hana.« —• »Pað er ekki gaman, — það er
ekki gaman fyrir karlmenn að skilja í dutlungafullu kvennfólki.«
— »Nei, faðir minn,« segi ég, »Brita var ekki dutlungafull, en hún
var vönd að virðingu sinni.« — »Pað er næstum sama hvort
heldur er.«
Pegar eg sé að faðir minn ætlar að taka minn málstað, segi
ég: »Margir segja, að ég hefði átt að geta hagað því svo, að
enginn hefði fengið að vita annað en barnið hefði verið andvana
fætt.« — »Pví skyldi hún ekki þola hegningu sína?« segir faðir
minn. — »Peir segja, að hefðir þú lifað, mundir þú hafa fengið
vinnukonuna, sem fann hana, til að þegja, svo ekkert hefði orðið
uppvíst.« — »Og hefðir þú þá átt að giftast henni?« — »Nei, —
þá hefði eg líklega ekki þurft að giftast henni. Eg hefði getað
sent hana heim til foreldra sinna eftir nokkrar vikur og látið ónýta
lýsinguna, af því hún gæti ekki fest yndi.« — »Pað getur nú vel
verið, en þeir geta ekki búist við, að þú, sem ert svo ungur,
skulir vera jafn hygginn og gamall maður.«
Öllum héraðsbúum þykir mér hafa farist illa við Britu.« —
»Henni hefur þó farist ver, sem leiddi smán yfir heiðarlegt fólk.«
— »En það var ég, sem þröngvaði henni til að taka mér.« —
»Pað hefði herini bara átt að þykja vænt um,« segir hann.
»Finst yður þá ekki, faðir minn, það vera mér að kenna, að
hún er komin í fangelsi?« — »Eg álít að hún hafi komið sér þangað
sjálf.« — Pá stend ég upp og segi dræmt: »Pér álítið þá ekki,
faðir minn, að ég þurfi að gera neitt fyrir hana, þegar hún nú
verður laus í haust?« — »Hvað ættirðu svo sem að gera, ættirðu
máske að giftast henni?« — >Já, það býst ég við ég ætti að
gera.« —
Faðir minn horfir á mig dálitla stund, svo segir hann: »Pykir
þér vænt um hana?« — »Nei, hún gaf ást minni banasárið.« —
Pá^ lítur jfaðir minn í gaupnir sér og segir ekkert, en verður
hugsi.