Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 58

2lS
annað séð, en að Fálki skildi húsbónda sinn og vildi á allar lundir
vera honum til gleði, að því leyti, sem hann, skynlaus skepnan,
gat. — Og ánægður japlaði hann hverja tugguna á fætur annarri,
eins og hann væri sér þess meðvitandi, að hann hefði þennan dag
og margsinnis oftar til þeirra unnið.
Svo fór Gunnar, en Fálki horfði á eftir honum; kom hneggj-
andi fram að hurðinni og vildi óvægur út á eftir honum.
Gunnar háttaði óðara og hann kom inn, og eftir litla stund
var hann sofnaður. —
T’egar Björg hafði mjólkað nýbæruna, fór hún með helming
nytarinnar út í húsið til Fálka. Flann hneggjaði við komu hennar;
hann kannaðist vel við þessa hugulsömu stúlku; hún hafði svo oft
fært honum ýmislegt góðgæti, brauð, mjólk og fleira.
Hann sötraði mjólkina ósköp ánægjulega, teygði úr hálsinum,
japlaði kjaftinum til, en mjólkin rann í lækjum niður um svuntu
Bjargar. Svo klappaði hún honum, strauk hann og kembdi.
Björgu þótti engu síður vænt um Fálka en Gunnari. Hún
hafði tekið þvílíku ástfóstri við hann sem folald; þá var hún barn
og lék sér við hann; hann var eina leiksystkinið, sem hún hafði
átt í æsku sinni.
Og Fálki var engu síður elskur að henni, en húsbónda sínum.
Og oft fanst mönnum, sem honum þætti ánægja að því að hossa
henni, þegar hún var orðin svo stálpuð, að menn þorðu að láta
hana ríða honum. Og ef honum fanst að Björg væri ekki hrædd
eða kvíðin, var hann á stundum svo snarpur og ganglaginn, sem
Gunnar sæti hann.
Gunnar steig ekki á fætur eftir að hann kom úr kaupstaðn-
um og kom því aldrei til Fálka. Hann tók lungnabólgu svo ákafa,
að eftir fimm daga var hann dáinn. —
Pórður vinnumaður ætlaði að taka við að hirða Fálka, en hann
eirði þeim skiftum illa; Gunnar hafði gefið honum í öll þau ár,
sem hann hafði í húsi verið, og þegar Pórður fór að gefa hon-
um, hneggjaði hann ákaflega og vildi ekki neyta þess, sem fram
var borið, þó bezta taða væri. Varð Björg þá að taka við að
gefa honum; át hann þá reyndar oftast nær, en í hvert skifti sem
hún hafði honum heyið borið, nasaði hann úr viskinni, frýsaði og
hneggjaöi; það var engu líkara, en að hann fyndi að hendur Gunn-