Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 60

220
æsar, og alt það þyngdi á huga hennar ásamt raunum þeim, er
hún hafði ratað í, síðan hún fyrst mundi eftir sér.
En þegar nær dró vorinu, hurfu þessar hugsanir með öllu;
hún var staðráðin í því að bjóða í Fálka, þegar uppboðið kæmi.
Svo kom uppboðsdagurinn.
Menn streymdu að úr öllum áttum, unz fjölmenni mikið var
saman komið að Grund.
Hreppstjórinn setti uppboðið og byrjaði að bjóða upp ýmsa
dauða muni, sem fóru við litlu verði. Svo kom lifandi peningur,
og kom þá að því, sem Björgu hafði grunað; allir vildu eiga
skepnurnar vegna útlits þeirra, og komust þær því í geipiverð,
en brúnin á skuldheimtumönnunum hækkaði að mun við hvert
högg, sem slegið var.
Loks var Fálki einn eftir.
Hann var niðri á túninu, og mændi undrandi á mannþyrp-
inguna á hlaðinu. Pað þurfti ekki að koma með hann eins og
aðrar skepnur, sem seldar vóru; allir báru kensl á hann og vissu,
að vart myndi það verða boðið í hann, sem hann væri ekki
verður.
Áður en Fálki var kallaður til uppboðs, bað séra Páll Jón
hreppstjóra og uppboðshaldara að finna sig suður fyrir bæ. I’eir
vóru dálitla stund í burtu og vissu engir hvað þeim fór á milli;
en þegar þeir komu sunnan hlaðið, þóttist einhver hafa heyrt prest
hvísla að Jóni: »Jæja! Pú manst þá að draga það ekki lengi; ég
vil helzt ekki fara svo hátt.«
»Já; já prestur minn, það er engin hætta!« Svo kallaði Jón
nokkuð hærra:
»Gerið boð í Fálka!«
Pað sló þögn yfir mannþyrpinguna; margir vildu eiga hestinn,
en enginn vildi byrja að bjóða í hann. Svo stundi prestur upp:
»50 krónur boðnar!«
Jón hafði það upp eftir honum og eggjaði menn betur; svo
buðu hinir og aðrir, unz komið var upp í 100 krónur. —
Björg stóð við bæjardyrnar og hafði enn ekki boðið neitt.
Hún fann brjóstið ganga upp og niður í hvert skipti, sem hrepp-
stjórinn kallaði upp boðin. Henni fanst suða fyrir eyrunum, og
blóðið streymdi sem árniður til höfuðsins. Hún var milli vonar