Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 37

i97
gleði sína strax í ljósi, en nú fór honum að þykja tíma til
að tala.
þingmaðurinn sat nú líka hljóður. Hann vissi, að hann yrði
að gefa »gamla fólkinu« ráðrúm til að hugsa sig um. Loks sagði
þá móðir Ingimars: »Újá, nú hefur Brita þolað sína hegningu, nú
kemur röðin að okkur hinum.«
Gamla konan meinti með þessu, að ef þingmaðurinn æskti
einhverrar hjálpar af Ingimarssonunum, til endurgjalds fyrir að
hann hefði greitt leiðina fyrir þá, þá mundu þau ekki liggja á liði
sínu; — en Ingimar sldldi orð hennar öðruvísi. Hann hrökk við,
og vaknaði nú snögglega af dvalanum. Hvað ætli faðir minn segði
um þetta, hugsaði hann. Ef ég nú bæri þetta mál fyrir hann,
hvað mundi hann segja. »þú skalt ekki halda, að þú getir gjört
gys að réttvísi guðs,« segir þá faðir minn, »þú skalt ekki halda,
að hann láti það viðgangast óhegnt, ef þú lætur Britu einsamla
bera alla sökina. Þó faðir hennar vilji afneita henni, til þess að
sleikja sig upp við þig og geta lánað peninga hjá þér, þá skalt
þú samt ganga á guðs vegum, Ingimar litli Ingimarsson.«
Eg held hreint að öldungurinn, hann faðir minn, vaki yfir
mér í þessu máli, hugsaði Ingimar. Hann hefur sent föður Britu
hirigað, til þess mér yrði fyllilega ljóst, hvílík óhæfa það væri að
ætla sér að skella allri skuldinni á hana, aumingjann. Hann hefur
að líkindum séð, að ég hef ekki verið sérlega áfram um að fara
síðustu dagana.
Ingimar stóð upp, helti konjakki í kafíið og tók upp bollann
sinn. »Nú þakka ég yður fyrir, að þér komuð hingað í dag,
herra þingmaður,« sagði hann og drakk honum til.
III.
Allan fyrripart dagsins hafði Ingimar verið að bisa við birki-
trén, sem stóðu við innganginn. Fyrst hafði hann reist upp trönur,
svo hafði hann tekið um trjátoppana og beygt þá saman, svo að
trén mynduðu bogagöng. Trén vildu alls ekki beygja sig. Hvað
eftir annað slitu þau sig laus og teygða úr sér, þráðbein.
»Hvað á nú þetta að þýða?« sagði Marta gamla. »Mér finst
þau nú geta vaxið svona fyrst um sinn,« svaraði Ingimar.
Nú kom fólkið inn til að borða miðdagsmatinn. Að lokinni
máltíð fór það út á græna grasflötinn og lagðist til svefns. Ingi-
mar Ingimarsson sofnaði líka; en hann lá Uppi í breiðu rúmi í