Eimreiðin - 01.09.1905, Blaðsíða 38

svefnherberginu innar af daglegu stofunni. Húsmóðirin ein hélt
sér uppi. Hún sat við prjóna sína í daglegu stofunni. Dyrnar
voru opnaðar hljóðlega og inn kom gömul kona með tvær stórar
körfur á herðatré á öxlum sér. Hún heilsaði í hálfum hljóðum,
settist á stól við dyrnar og tók þegjandi lokin af körfum sínum.
Önnur karfan var full af tvíbökum og kringlum, í hinni var ný-
bakað ilmandi hveitibrauð. Húsmóðirin kom strax til hennar og
fór að kaupa. Hún kunni að visu vel að halda í skildinginn; en
hún var dálítið breysk, ef hún gat náð í eitthvað ljúffengt með
kaffinu sínu.
Meðan hún var að velja kökurnar, fór hún að skrafa við
gömlu konuna. Var henni liðugt um málbeinið, eins og flestum
sem flakka bæ frá bæ og kynnast mörgum. — »Þér eruð hyggin
Kaisa mín, og ég veit það er óhælt að reiða sig á yður,« sagði
móðir Ingimars. »Ójá,« svaraði hin, »ef ég hefði ekki vit á að
þegja yfir sumu, sem jeg heyri, mundi verða grunt á því góða
milli margra.« »En stundum eruð þér nú alt of orðvör Kaisa.« —
Gamla konan leit upp og skildi hvað hin fór. »Guð hjálpi mér —
það er hverju orði sannara,« svaraði hún, og tárin komu fram í
augun á henni. »Eg talaði við þingmannsfrúna í Bergskógi; en
ég hefði átt að fara til yðar.« — »Pað er svo; þér töluðuð við
þingmannsfrúna.« Með óendanlegri fyrirlitningarrödd hafði hún
þetta langa orð upp eftir Kaisu.
Ingimar Ingimarsson hrökk upp af svefni við að dyrnar opn-
uðust ofurhægt. Enginn kom inn; en hurðin staðnæmdist í hálfa
gátt. Hann vissi ekki, hvort hún hefði opnast sjálfkrafa, eða ein-
hver hefði opnað hana. En syfjaður var hann og lá því kyr.
Heyrði hann þá mannamál í fremra herberginu.
»Segið mér nú, Kaisa mín, hvernig þið komust að því, að
Brita vildi ekki eiga hann Ingimar?« sagði móðir hans. — »Nú,
það kvisaðist strax, að foreldrar hennar hefðu þröngvað henni til
þess,« sagði gamla konan með hægð. — »Segið þér mér nú alt
af létta Kaisa; þegar ég spyr, þurfið þér ekki að vera hrædd við
að segja sannleikann. Ég býst við ég þoli að heyra það, sem
þér vitið.«
»Ég skal þá segja yður, að í hvert skifti sem ég kom að
Bergskógi um þær mundir, sýndist mér hún vera grátbólgin.
Einu sinni þegar hún og ég vorum einar í eldhúsinu í Bergskógi,
sagði ég við hana: »Pað er býsna laglegt gjaforð, sem þú færð