Eimreiðin - 01.09.1905, Qupperneq 40

200
sonunum,« sagði ég. »Það er heiðarlegt fólk.« — »Já,« svaraði
hún, »það er heiðarlegt fólk.« — »Pað er besta fólkið í héraðinu,«
sagði ég, »það er svo réttlátt.« »Já, það er nú ekki álitið órétt-
látt að þröngva kvennfólki til að giftast.« »Hyggið fólk er það
líka.« — »Já, en það þegir yfir öllu, sem það veit.« — »Talar
það aldrei um neitt?« — »Hér mælir enginn orð frá munni, nema
það sé öldungis óhjákvæmilegt.«
Nú mátti ég til með að fara; en þá datt mér í hug að segja.
»Á brúðkaupið að standa hér eða heima hjá þér?« »Við eigum að
halda það hér. Hér er meira húsrými.« — »Sjáðu þá um að þau
fresti ekki brúðkaupinu alt of lengi,« sagði ég. — »Við eigum að
giftast að mánuði liðnum,« svaraði hún. — En þegar ég var að
skilja við Britu, kom mér til hugar, að Ingimarssynirnir höfðu
fengið litla uppskeru, og ég sagðist ekki búast við, að þið hélduð
neitt brúðkaup það árið. »Jæja, þá verð ég að fleygja mér í
sjóinn,« sagði Brita.
Mánuði síðar var mér svo sagt, að brúðkaupinu hefði verið
frestað; og ég var hrædd um, að það mundi ekki verða affara-
sælt. Eg fór því upp að Bergskógi og talaði við þingmannsfrúna.
»t'au munu fara illa að ráði sínu niðri á Ingimarsstöðum,« sagði
ég. — »Svo,---------- Við vérðum að láta okkur lynda, hvernig
sem þau haga því,« sagði hún. »Við þökkum guði daglega, að
dóttir okkar hefur fengið slíka forsjá.«
Móðir mín hefði ekki þurft að hafa svona mikið fyrir þessu;
það fer enginn frá bænum þeim arna til að taka á móti Britu.
Hún hefði ekki þurft að verða svona hrædd við heiðursboganti;
þess konar útbýr maður bara til þess að geta sagt við guð al-
máttugan: »Eg ætlaði mér að gera það. Parna geturðu séð, að
ég ætlaði að láta verða af því.« En að framkvæma það fyrir
alvöru-------það er nú annað mál.
»í síðasta skiftið sá ég Britu um háveturinn,« hélt Kaisa
áfram, »þá var mesta snjókingi.« »Ég gekk eftir mjóum stig,
mitt inn í þéttasta skógnum. Éað var þreytandi færð. Ofurlítið
var byrjað að hlána og krapinn rann undan fætinum. I'á sá ég
einhvern sitja í snjónum til að hvíla sig, og þegar ég kom nær,
þékti ég þar Britu. »Ert þú alein hér uppi í skógnum?« sagði
ég við hana. »Já, ég er að ganga mér til skemtunar.* — fá
staðnæmdist ég og horfði á hana. Ég gat ekki skilið í því, að
hún væri þar. »Ég er að leita að, hvort hér séu engir brattir